Barry, hoe kan het dat jij op jouw leeftijd al zulke racemonsters bestuurt ?

Ik ben in de motorsport beland toen ik klein was. Dat zit in de familie. Mijn vader en mijn broer zijn verzot op motorrijden en vooral op racen. Ik was pas drie jaar toen ik mijn eerste motorfiets kreeg. Ik begon met motorcrossen, maar werd kort daarna gegrepen door het racevirus.

Welke weg heb je bewandeld om nu al aan de Moto2 mee te doen ?

Op mijn achtste reed ik mijn eerste race op een minimotor. Na twee jaar wedstrijden rijden, vooral in België, trok ik naar Spanje. Daar worden de meeste toekomstige motorsportkampioenen opgeleid. Er zijn daar enorm veel circuits. Maar in België train ik bijna uitsluitend in Mettet. Ter vergelijking zou je kunnen zeggen dat de motorsport in Spanje dezelfde status heeft als de wielersport in België. Er is een echte traditie, een school. Dat verklaart waarom er in alle klassen ontzettend veel Spanjaarden te vinden zijn. Daarna komen de Italianen, dat zijn ook hartstochtelijke liefhebbers. Ik nam het op tegen de besten van mijn leeftijd door met name te strijden om het wereldkampioenschap voor junioren, de European Talent Cup en door Dorna Sports (de initiatiefnemer van de MotoGP-races, red.) georganiseerde wedstrijden. De weg was uitgestippeld om snel de Moto3 te bereiken in juli 2020.

Wegens de lockdown als gevolg van de coronapandemie heb je maar een deel van het seizoen in deze klasse gereden, zonder ook maar één punt te halen. En toch ben je nu doorgestoten tot de Moto2. Hoe verklaar je dat ?

Ik weeg gemiddeld zo’n tien kilo meer dan mijn tegenstanders. Ik weeg 69 kilo en ben 1,80 meter lang, wat een handicap is in de Moto3, want met een motor van 60 pk zijn die machines niet zo krachtig. Mijn contract is niet verlengd, maar dankzij de Zelos-organisatie die door Freddy Tacheny is opgericht, had ik het geluk om een plek te vinden in de Moto2. Ik ben hem echt dankbaar dat hij me heeft weten onder te brengen bij NTS RW Racing GP, net zoals ik dit Nederlandse team bedank voor het vertrouwen dat ze in me stellen. Ik heb een contract voor twee jaar. Dat geeft me de tijd om me te ontwikkelen. Als ik achttien ben, heb ik al twee jaar ervaring op een heel hoog niveau.

Laten we het eens hebben over Zelos. Is dat een belangrijke partner ?

Heel belangrijk. We werken al vijf jaar samen. Samen met Xavier Simeon, die schittert in enduranceraces, ben ik zogezegd het topje van de ijsberg van deze organisatie. Vergis je niet, in België is enorm veel talent aanwezig, maar dat wordt vaak miskend, want anders dan in Spanje zijn er niet altijd begeleidingsstructuren. Zelos heeft een keten opgezet om Belgisch talent te ontdekken en daarna te helpen om door te breken. Je hebt ook de Belgian Motorcycle Academy, die coureurs vanaf zeven jaar ondersteunt. De grootste beloften doen mee aan de races van Dorna Sports en kunnen zich zo meten met de beste buitenlanders.

Komt de Moto2 niet een beetje te vroeg ?

Je bent nooit te jong om te leren. Ik voel geen bijzondere druk op mijn schouders. En die zwaardere, krachtigere motorfietsen (140 pk) passen ook beter bij mijn lichaamsbouw. Ik hoop daar snel de aandacht op me te vestigen. In deze klasse heeft iedereen dezelfde motor, alleen het chassis is anders. Maar ik zal een beetje geduld moeten oefenen, want in maart heb ik mijn pols gebroken door een val tijdens de trainingen voor de eerste Grand Prix van het seizoen in Qatar. Dat is jammer ! Ik kan die val nog steeds niet verklaren. Ik heb geen fouten gemaakt, maar het was ontzettend warm : 42 graden buiten en 60 op de baan. De operatie aan mijn pols is goed verlopen. Eind mei, tijdens de Grand Prix van Le mans, hoop ik de draad weer op te pakken. Op het moment van mijn val had ik de veertiende tijd. Dat is heel bemoedigend.

Droom je ervan om uit te komen in de MotoGP, de F1 van de motorsport ?

Dat is uiteraard de droom van alle motorcoureurs. Maar de plaatsen zijn duur, want wereldwijd krijgen slechts 27 coureurs dat voorrecht. Ik moet erin geloven. Sinds vijf jaar word ik ontzettend goed begeleid door Zelos en doe ik er alles aan om dat niveau te halen. Ik heb een physical trainer, Eric Lambert, met wie ik elke dag werk (zwemmen, joggen, fietsen) en een sportpsycholoog, Philippe Godin, die me helpt met mijn ademhaling. Dat is een heel belangrijk aspect. De toeschouwer beseft niet altijd hoe belangrijk de lichamelijke conditie en de psychologische benadering van een race zijn. Je moet op de juiste manier ademhalen en niet verkrampen. Wat betreft het sturen, ben ik meer een autodidact (lacht) onder het deskundige oog van Didier de Radigues (oud-coureur en tegenwoordig adviseur bij de RTBF, red.), die me heel wat tips geeft.

Is er iemand die je als voorbeeld ziet in de MotoGP ?

Ik heb niet echt een idool. Marc Marquez is uiteraard de meest indrukwekkende coureur. En de lange loopbaan en het talent van Valentino Rossi zijn ongelooflijk !

Droom je er ook van om in Spa een MotoGP-race te rijden ?

Dat zou fantastisch zijn, ook al weet ik niet of de MotoGP op middellange termijn naar Spa zal terugkomen. Ik heb de kans gehad om vier of vijf keer op dat circuit te rijden. Dat is echt heel bijzonder. In Spa rijden is een ervaring die je niet vergeet en die levenslang een stempel op je drukt. Je moet het meemaken. Op een motorfiets de Raidillon nemen is echt buitengewoon. Qua indrukken is het uniek. Als je zegt dat Spa het mooiste circuit ter wereld is, doe je de waarheid geen geweld aan. Ook al is het circuit van Mugello in Italië net zo fantastisch voor een motorrijder. Dat heeft ook iets bijzonders, iets heel eigens vergeleken met de andere circuits, die globaal gezien allemaal op elkaar lijken als het gaat om wedstrijdinzicht.

Hoe ziet het leven van een zeventienjarige coureur eruit ?

Ik heb niet echt een gewone jeugd gehad. Ik ga maar één of twee keer per week naar school (het CEFA in Luik, red.) en ik loop stage als monteur in een motorwerkplaats. Voor de rest is het motorrijden, motorrijden en nog eens motorrijden. Met veel reizen naar het buitenland. Vrienden van mijn leeftijd zijn grote sportliefhebbers en houden vooral van motorsport. Ik heb altijd volwassenen om me heen gehad. Daar ben ik aan gewend.

Heb je echt geen andere hobby’s dan motorrijden ?

Daar heb ik te weinig tijd voor en ik ga helemaal op in mijn huidige passie. Wanneer ik nieuwe energie moet opdoen, ben ik graag in de buitenlucht. Voor en na de races wandel ik graag door het stille natuurgebied van Sclaigneux, in de buurt van Andenne. Een schitterende en vredige plek. Daardoor kan ik ontspannen blijven.