Carl Havelange, de artistiek directeur van het museum.

Meer dan 3000 werken uit België en het buitenland

Nadat de Trinkhall korte tijd plaats had geboden aan de ateliers, werd ze een centrum voor uiteenlopende kunsten, dat in 1982 tot ‘MADmuseum’ werd omgedoopt. Toen in 2008 bleek dat de staat en de aard van de ruimten het museumteam niet meer toelieten er zijn activiteiten te ontplooien, schreef de Stad een architectuurwedstrijd uit voor een nieuw museum. Er waren twaalf jaar vol verwikkelingen nodig om dat plan ten uitvoer te brengen. Nu berusten zowel het kloppende hart als de bestaansreden van het museum op zijn rijke verzameling van meer dan 3000 tekeningen, etsen, schilderijen en beeldhouwwerken uit de ateliers van het Créahm, maar ook uit andere, zowel Belgische als buitenlandse ateliers voor gehandicapten.

Uit de rijkdom en de diversiteit van de museumcollectie blijkt dat er geen standaarddefinitie of eigen esthetica van toepassing is op mentale handicaps. “Het eerste wat een bezoeker aan onze tentoonstellingen kan vaststellen, is de uitzonderlijke kwaliteit van de werken. Je kunt die niet een beetje meewarig bekijken met de achterliggende gedachte dat zelfs een gehandicapte kunst kan maken. Het enige gemeenschappelijke dat ik zie bij alle kunstenaars aan wie wij plaats bieden in de collectie, is hun kwetsbaarheid, in de zin dat ze meestal veel psychische of mentale moeilijkheden in verband met hun handicap hebben gekend. Maar aangezien we allemaal kunstenaars zijn, is kwetsbaarheid geen teken van zwakheid, maar veeleer van expressieve kracht.”

 
© Michel Petiniot                                                                                                                   © Pascal Duquenne

Een springplank naar de kunstwereld

Elk seizoen zal de Trinkhall een speciale thematiek verkennen aan de hand van werken uit de eigen verzameling en van die van enkele hedendaagse kunstenaars die daarvoor worden uitgenodigd. Omdat het niet de bedoeling is om de enen met de anderen te vergelijken, maar om de electieve emoties en affiniteiten van de verschillende werken aan te voelen, bestaat er geen enkel kartel om ze te identificeren. Voor meer informatie verwijst het museum naar de zeer volledige bezoekersgids. Dankzij het systeem van mobiele ophanglijsten kan men de ruimte aanpassen en nieuwe bezoektrajecten uitwerken naargelang de ophanging.

De eerste thematiek die tot in september 2021 wordt ontwikkeld, is die van Gezichten / Grenzen. Meer dan 80 werken die de duizelingwekkende identiteit verkennen in gezichten die veranderen, zich opsplitsen, vervagen en ons vragen stellen. Op de benedenverdieping is er een monografische zaal gewijd aan het werk van een atelierkunstenaar die nog niet de bekendheid geniet waarop hij recht heeft. Het is een soort springplank naar de kunstwereld. De eerste kunstenaar die werd uitgenodigd om gebruik te maken van die zaal, is Jean-Michel Wuilbeaux, van ‘La Pommeraie’, een atelier uit Ellignies-Sainte-Anne (Beloeil). Het is een oeuvre met gulzige lijnen, kleuren en woorden, die rechtstreeks ingegeven zijn door zijn kindertijd in een arbeidersmilieu aan de Belgisch-Franse grens. De Trinkhall is meer dan een museum en wil een plaats worden voor onderzoek, ontmoeting en uitwisseling, die ook andere activiteiten ontplooit in partnerschap met verschillende operatoren. Zo werkt men aan een transcriptie van de teksten van Jean-Michel Wuilbeaux, die het voorwerp zullen uitmaken van een opvoering waar de woorden van de kunstenaar zullen worden uitgesproken door een toneelspeler en begeleid door livemuziek die wordt gespeeld door Steve Houben.

De Trinkhall heeft haar trossen losgegooid en nodigt met haar kolossale artistieke lading het publiek aan boord uit voor ontdekkingsreizen en ontmoetingen.