Gevoelig maar vastberaden, eenvoudig en oprecht, dat is Jean-Luc Couchard ten voeten uit. Hij is een Waal in zijn hart en een Brusselaar in zijn hoofd, een echte levensgenieter, die ons een voorzichtige blik gunt achter de schermen.

U bent op 14 juli 1969 om 6.45 u geboren in Verviers en u bent een Kreeft, met ascendant Leeuw. Uw sterrenbeeld staat in het teken van het vuur. Dat maakt van u een gepassioneerd man, iemand met intuïtie, energie, moed, zelfvertrouwen en enthousiasme. U moet kunnen liefhebben om te begrijpen, voelen om te handelen… Klopt dat?
Jean-Luc Couchard — Ja, dat klopt behoorlijk. Ik ben gepassioneerd. In mijn job kan ik al op voorhand genieten van de scènes die ze me aanbieden. Ik volg mijn instinct, en stel me voor wat ik ga kunnen doen met het personage dat ik ga spelen. Ik heb twee kanten: water en vuur. Ik ben gevoelig, maar ik kan ook beslissen om me af te sluiten van negatieve emoties. Net zoals ik me op het juiste moment opnieuw kan openstellen voor al het goede.

U bent opgegroeid in de omgeving van Luik, in Dolhain.
JLC — Ja. Ik heb een gelukkige jeugd gehad. Mijn vader was postbode, mijn moeder zorgde voor haar 4 zonen. We speelden veel op straat met de andere kinderen. Ik heb ook bij de scouts gezeten. Op 11 jaar schreef en speelde ik komische sketches samen met een vriend. We lachten met de mensen van het dorp, met mijn vader de postbode, met de melkman… Maar het bleef altijd vriendelijk. Op 11,5 jaar heb ik me ingeschreven voor de academie en toen ik 14 was, wist ik dat ik van acteren mijn beroep wou maken. Omdat mijn ouders dat niet zagen zitten, heb ik eerst een opleiding als opvoeder gevolgd. Tijdens het laatste jaar ben ik dan begonnen aan mijn eerste jaar conservatorium in Luik. Ik ben nog tien jaar in Luik gebleven, en daarna ben ik verhuisd naar Brussel.

En waarom niet naar Parijs?
JLC — Ik ben dol op Brussel, ik voel me er goed, op mijn gemak. Ik ben er enorm goed ontvangen toen ik net aankwam. Ik heb er geen stress, en dat is niet het geval in Parijs, waar ik 3 maanden gewoond heb. En ik trek vaak op met Walen die in Brussel wonen, maar die uit dezelfde streek komen. Je vindt altijd wel mensen met wie het klikt.

In 2010 bent u tot ereburger van de stad Limburg gekroond. Hoe voelde dat?
JLC — Het was een fantastische bekroning voor het parcours dat ik heb afgelegd. Vooral de erkenning van mijn roots heeft me deugd gedaan.

Welk aspect van Wallonië mis je het meest?
JLC — Het groen, de Waalse landschappen, de feestelijke sfeer. Ook al bouwen ze in Brussel ook stevige feestjes!

Naar welke plek gaat u altijd terug als u in Wallonië komt?
JLC — Naar de stad Limburg, voor het historische centrum en de wallen. Het is zo’n romantische stad dat ik er al mijn vriendin netjes mee naartoe nam! (lacht) En er is het café ‘Chez Didier’, waar ze geweldige scotch van het vat hebben… Ik ga er graag met mijn vader aperitieven.

U bent te zien in een video die een grote hype was op internet: Ce que disent les Bruxellois (Wat de Brusselaars zeggen). Wat zou u zeggen als Waal?
JLC — Dat ik al tien jaar stapelgek ben op Brussel! Ik heb Waalse roots, maar ik voel me ook een Brusselaar.

We zien u vaak in komische films, maar u hebt ook op de planken gestaan met werk van grote auteurs als Bertolt Brecht, Molière en Shakespeare… Waar gaat uw voorkeur naar uit?
JLC — Ik laat de mensen graag lachen. Het is zo leuk om hen gelukkig te maken! Ik speel ook graag ernstige rollen, maar komedie blijft mijn grote liefde.

In films als Dikkenek en Il était une fois, une fois, speelde u een karikatuur van de typische Belg. Irritant of leuk om te doen?
JLC — Dat is heel leuk om te spelen, het is één grote grap! Echt een geschifte ervaring.

Hebt u er nooit aan gedacht om een onemanshow te doen?
JLC — Ik denk er wel aan, maar het is niet zo eenvoudig…

Schuilt er een verlegen kantje achter al die grappen?
JLC — Ja, absoluut. Tijdens mijn eerste castings in Parijs ging ik dood van de schrik. In de lagere school was ik heel verlegen. Het podium is het beste tegengif!

Welke stunt zou u wel willen doen om een rol te krijgen?
JLC — Pfff… Ik heb er al een paar gedaan, in een reclamefilmpje bijvoorbeeld. Van een balkon springen en op een matras landen!

Welk soort rol zou u graag eens spelen?
JLC — Een gevoelig, in zichzelf gekeerd personage. Ik zou graag in een kostuumfilm spelen, uit de jaren 20 of over de Eerste Wereldoorlog. Maar ze hebben me net gebeld voor de rol van ziekenhuischirurg in Marie Cury, een docudrama…

U hebt in de jury gezeteld van het Brussels Short Film Festival 2013. Ook uw eigen filmcarrière is uit de startblokken geschoten dankzij de festivals… Wat spreekt u aan in een kortfilm?
JLC — Het zijn korte en dus gebalde verhalen, een beetje als een novelle. De beste kortfilm is er een die niet bedoeld is om een langspeelfilm te zijn.

Welke acteurs ziet u graag spelen?
JLC — De Funès, De Niro… En ik hou van het lichtgeraakte kantje van Sean Penn.

Het is niet zo bekend, maar in 1989 startte u met een groepje, Les Slip’s. U zong en uw broer Philippe schreef de tekst. Het was een nogal apart, folkloristisch repertoire…
JLC — Ik schreef ook samen met mijn broer. Ik ben beginnen te zingen toen ik 17 was, in een ander groepje, de Gulf Stream. Het vormde een goed tegengewicht voor het conservatorium. Nadien ben ik bij Les Slip’s begonnen, maar na 15 jaar ben ik ermee gestopt. Ik vond dat we er niet meer de leeftijd voor hadden, ook al omdat het niet zo’n denderend succes was…

WORDT VERVOLGD!

Jean-Luc Couchard is een ‘smeerlap’. De acteur is te zien in het fraaie fotoboek ‘Les 50 Salopards’ van Rudy Lamboray (Uitgeverij Luc Pire)! De publicatie is voorzien voor november 2013.

Selectieve filmografie

→ Calvaire (2004)
→ Komma (2005)
→ Dikkenek (2006)
→ Taxi 4 (2007)
→ Les Barons (2009)
→ Rien à déclarer (2010)
→ Les tribulations d’une caissière (2010)
→ Mon pire cauchemar (2011)
→ Il était une fois une fois (2011)
→ Dead Man Talking (2012)
→ Couleur de peau : Miel (2012)

Marie Gillain

Niemand is haar vergeten! Marie Gillain was het eerste aanstormende filmtalent in Wallonië. Tweeëntwintig jaar geleden (inderdaad!) overweldigde de jonge Luikse de imposante Gérard Depardieu in Mon père ce héros. Dankzij het succes van die film kon de talentvolle Marie zich bewijzen in de betere Europese film. Dit jaar maakte ze haar grote comeback in de Belgische cinema met drie films. Zo schitterde ze deze zomer in de Belgische prent Landes, een productie van Alain Berliner.

In 2014 zal ze dan weer te zien zijn in Mirage d’Amour avec Fanfare van Hubert Toint en in Tu t’appelleras Jeanne van Anne-Marie Etienne.

SELECTIEVE FILMOGRAFIE

→ Mon père ce héros (1991)
→ L’appât (1995)
→ Le Bossu (1997)
→ Le Dîner (1998)
→ Le Dernier Harem (1999)
→ Absolument fabuleux (2001)
→ L’Enfer (2005)
→ Pars vite et reviens tard (2006)
→ Les Femmes de l’ombre (2008)
→ Coco avant Chanel (2008)
→ Landes (2013)