“Er werd in die tijd veel gepraat over het economische wonder dat zich daar voltrok, over de Aziatische Tijgers. Voor ik echt aan mijn carrière begon, wou ik eerst nog een jaar die kant op. Om voor mezelf te ontdekken wat er allemaal gaande was in die bruisende wereld. Voor Accenture was het ook oké. Mijn contract werd met een jaar uitgesteld. Als ik terugkwam zou ik immers een pak meer ervaring hebben.”

We komen aan op de Sungai Besi Air Force Base, door de plaatselijke bevol- king Simpang Airport genoemd, een militaire basis in het centrum van Kuala Lumpur. Jean-François wacht hier om ons mee de lucht in te nemen.

Terwijl we naar een Cessna 172 wandelen die op de startbaan op ons staat te wachten, vertelt hij over zijn passie. “Vliegen is voor mij altijd al mijn grote droom geweest. Toen ik jong was zei ik: ’Ik kan me dat niet veroorloven, dat is te duur’. Een paar jaar later zei ik: ‘Ik kan me dat niet veroorloven, ik heb daar geen tijd voor’. Maar op een dag heb ik gezegd: ‘Tijd of geld, het kan me niet meer schelen’ en ik ben lid geworden van de Royal Selangor Flying Club. Als lid van de club zijn we allemaal eigenlijk eigenaar van een stukje van een vliegtuig. Op die manier wordt onze passie wel wat toegankelijker. ”

Jean-François is gek van alles wat met vliegen te maken heeft. Dat komt niet alleen door met het vliegen zelf – paragliden en ULM’s zijn evengoed zijn stokpaard- jes – maar ook dat hij die magische ervaring kan delen met wie er niet de middelen toe heeft. “Die Cessna is een vierzitter, dus of ik er alleen in vlieg of met vier, de prijs blijft dezelfde. We vliegen nu naar het noorden, weg van de bewaak- te militaire basis. We zetten koers naar een kleine landingspiste, vlak bij een kustdorpje. Je zal zien, van zodra we geland zijn, komen de dorpelingen en hun kinderen naar ons toelopen.”

Jean-François heeft niet gelogen. Zodra we stil staan, is er een kleine samenscholing rond het toestel. Een groepje van een man of tien, dat representatief blijkt te zijn voor heel de Maleisische bevolking. Een gesluierde vrouw met haar man, een paar moslims, een Indisch gezin en een Chinese papa met zijn twee kinderen. Op en top multiculturaliteit. Jean-François voelt zich hier duidelijk als een vis in het water. Twee jongeren mogen mee en hij vertrekt voor een nieuw toertje.

Je reist niet naar andere plaatsen, maar naar andere ideeën...

Jean-François is een Ardenner uit Ozo, een gehucht van Izier, een deelgemeente van Durbuy. Hij haalde een mas- ter informatica aan de Notre-Dame de la Paix in Namen. Al heel vroeg wist hij precies wat hij wou worden. “Het was mijn ambitie om te gaan werken bij wat toen nog Andersen Consulting heette. Tegenwoordig heten ze Accenture. Ik wou voor de afdeling Change Management aan de slag gaan. Ik had die mensen aangeschreven en zelfs voor ik afgestudeerd was, kreeg ik al het contract dat ik wou. Dat was in 1992. Ik was toen lid van AIESEC, voluit de Association Internationale des Étudiants en Sciences Economiques et Commerciales, (Internationale organisatie van economiestudenten.) Dankzij hen reisde ik veel, want ik maakte deel uit van hun internationaal trainingsteam. Ik heb overal trainingen gegeven. In Europa, in het Midden-Oosten, in Noord- en West-Afrika, in Noord-Amerika... maar ik was nooit in Zuidoost-Azië geweest. Er werd in die tijd veel gepraat over het economische wonder dat zich daar voltrok, over de Aziatische Tijgers. Voor ik echt aan mijn carrière begon, wou ik eerst nog een jaar die kant op. Om voor mezelf te ontdekken wat er allemaal gaande was in die bruisende wereld. Voor Accenture was het ook oké. Mijn contract werd met een jaar uitgesteld. Als ik terugkwam zou ik immers een pak meer ervaring hebben.”

Jean-Francois Jadin is een jaar of veertig. Ruim twintig jaar geleden verliet hij zijn geboorteland België om zich in Zuidoost-Azië te vestigen. Via een opleiding in informatica rolde hij in leadership consultancy. Hij mag de meest invloedrijke multinationals ter wereld tot zijn cliënteel rekenen. Het verhaal van een buitengewone man met een buitengewoon parcours.

Jean-François trekt naar Maleisië en kan er aan de slag als stagedocent aan een privéuniversiteit. Hij geeft er lessen informatica. Dat gaat allemaal goed. Zo goed zelfs dat een jaar er algauw twee worden. Bij Accenture blijven ze wachten.

Accenture of de Aziatische Tijgers

“Na twee jaar dacht ik bij mezelf: ‘Je moet een keuze maken. Ofwel blijf je hier, ofwel keer je terug naar België.’ Ik ben dus teruggekeerd naar België waar ik dan een paar topmensen van Accenture ontmoet heb. De man tegenover mij vroeg me: ‘Als je voor ons komt werken, wat wil je dan precies doen?’ Ik heb hem uitgelegd wat ik wou en toen zei hij: ‘Als ik het goed begrijp wil jij mijn baan.’ Voor mij was het toen duidelijk dat ik nooit meer in zulke formele structuren zou kunnen werken. In Azië daarentegen kon ik doen en laten wat ik wilde. Ik heb toen voor Azië gekozen. Dat is 22 jaar geleden en ik zit hier nog steeds.”

Jean-François werkte tien jaar voor de Raffles Education Group, een privéuniversiteit. In die periode werd er binnen de universiteit een organisatie uitgebouwd voor bedrijven, die Jean-François beheerde. In 2002 werd die afdeling losgeweekt van de universiteit en kreeg een autonoom statuut. Dat was het begin van Imperial Consulting. Er zitten een paar heel grote namen bij zijn klanten, maar daarover komen we niets te weten. Beroepsgeheim, zo verzekert hij ons. Maar over het werk zelf is hij niet te stuiten. “We geven opleidingen voor bedrijven, voornamelijk multinationals of grote bedrijven en overheidsinstellingen. We werken doorgaans op het niveau van mid-to-senior level management. Managers en directeurs dus, en we specialiseren ons in leadership. Het is onze job om die bedrijfsleiders voor te bereiden om nog belangrijker posities binnen hun bedrijf in te nemen. We gaan ervanuit dat iedereen uniek is. Het is dus van het grootste belang dat we luisteren, begrijpen, de huidige situatie goed inschatten en zien waar ze naartoe willen. Zo kunnen we elke keer opnieuw, geval per geval, oplossingen aanbrengen die de mensen in kwestie brengen van waar ze nu zijn, naar waar ze naartoe willen.”

Om te weten wat je aankan, moet je de middelen krijgen om dat te bereiken Tegenwoordig ontwikkelt Imperial Consulting een aantal nieuwe manieren om de vaardigheden van hun klanten beter te kunnen sturen. Een van die manieren is gebaseerd op evaluatie. “We stellen vast dat maar al te vaak de mensen hun eigen mogelijkheden onderschatten. Wat ze klaarspelen weerspiegelt dus alleen maar wat zij denken dat ze aankunnen. Wij tonen hen dan dat ze veel meer in hun mars hebben. Op die manier gaan ze veel meer uit zichzelf kunnen halen en veel verder geraken.”

Een tweede manier is de coaching. Hij baseert zich hier op een model dat ontwikkeld is in het actuariaat. ‘Risico’s onderzoeken om de toekomst uit te stippelen’ werd op die manier: ‘Potentieel onderzoeken om de toekomst uit te stippelen.’ Ten slotte is er ook nog de e-learning. “We beantwoorden hiermee aan de verwachtingen van de cliënten die hun personeel niet graag meer op training zien vertrekken. We beperken zo de tijd en de verplaatsingskosten. Men noemt dat blended-learning, een mix van directe training, e-learning en videoconferentie.”

Een man met veel talenten

Aan zijn universitaire periode heeft Jean-François een beslissende functie overgehouden. Hij is nog altijd voorzitter van de academische raad. Al lachend bekent hij dat hij bij uitstek de grote zeikerd is. Hij is ook directeur van de Malaysia Belgium Luxembourg Business Council en vicepresident van de EUMaleisische Kamer van Koophandel. Los van nog een paar andere functies die hij uit bescheidenheid vergeet te vermelden. Al die functies doen hem de wereld rondreizen, met als vaste bestemmingen Singapore, de Filipijnen, Indonesië en India.

Als je hem vraagt of hij in de ban is van de Aziatische koorts en of het in het Verre Oosten dan zoveel anders is dan bij ons, antwoordt hij dat groei in deze streken geen economisch concept is. Die groei is verbazingwekkend zichtbaar. Als er sprake is van een economische groei van 7%, dan zijn er daadwerkelijk 7% meer auto’s op de wegen en 7% meer huizen in de steden. Ook Myanmar, het vroegere Birma, en Vietnam hebben hun grenzen opengesteld. De groei is er zichtbaar, de mogelijkheden onbeperkt.

De Aziatische Tijgers waren voor Jean-François geen mythe. Ze hebben voor hem hun plaats gevonden naast de draken die er al waren. En toch, en toch. Je kan een man uit de Ardennen halen en hem tienduizend kilometer verder neerpoten. Maar je krijgt nooit de Ardennen helemaal uit de man. Jean-François vergeet nooit waar hij vandaan komt. Als kleinzoon van een landbouwer zal hij zich nooit helemaal kunnen losmaken van die vette Ardense klei.