Nicolas Colsaerts is 30 en schuimt al bijna 12 jaar de professionele golfcircuits af. Het Belgische wonderkind met het witte balletje kende er zowel ups als downs. Een beetje zoals het begin van zijn seizoen. Toen eindigde hij drie keer in de top 10 (Volvo Champions in Zuid-Afrika, Accenture Match Play Championship in Arizona en Zurich Classic in Louisiana), maar sleepte geen enkele overwinning meer in de wacht en miste de cut drie keer op een rij door een paar fouten, onder andere bij de putting. Dat was het geval op de Masters, het eerste grote toernooi van het jaar. Toch krabbelt Colsaerts altijd weer overeind. Hij staat er weer helemaal voor de volgende wedstrijden, waaronder de US Open (13-16 juni in Ardmore, Pennsylvania) en de British Open (18-21 juli in Muirfield, Schotland). We ontmoetten hem op 8 mei, bij de voorstelling van het toernooi ‘Kings of Golf’, dat op 29 september plaatsvindt op de golfbaan van Knokke. Colsaerts zal er aanwezig zijn samen met twee andere internationaal bekende golfspelers, de Spanjaard Sergio Garcia en de Schot Sam Torrance. Een hele uitdaging, want tot nu toe is dit de enige Belgische demonstratiewedstrijd voor het grote publiek waaraan de globetrotter dit jaar deelneemt. Op het moment van het interview was hij trouwens al vijf jaar niet meer thuis geweest, in Waterloo. De liefde voor zijn vlakke thuisland blijft echter groot.

Nicolas, u bent net terug uit de Verenigde Staten. Daar noemen ze u de ‘Belgian Bomber’. Is dat een terechte bijnaam?
Nicolas Colsaerts — Zeker. In de States noemen ze me ook ‘The muscles from Brussels’. Dat doet hen denken aan Jean-Claude Van Damme, die dezelfde bijnaam had. Maar hij mag hem houden van mij. (lacht) Dan hoor ik liever ‘The Belgian Bomber’. Dat verwijst naar mijn slagkracht (Colsaerts is de speler met de langste drive op het circuit, met een gemiddelde van meer dan 280 meter, nvdr) en naar mijn afkomst. In een land waar ze België alleen kennen voor zijn wafels, chocolade en bier, is het al een hele eer om bekend te zijn.

Beperkt u zich zo niet snel tot een bepaalde speelstijl, die van ‘altijd zo hard mogelijk slaan’, met het risico dat ze u gek verklaren?
NC — Nee, je moet ook niet overdrijven. Uiteindelijk doe ik wat ik wil wanneer ik voor de bal sta. Ik ben al uitgefloten door het Amerikaanse publiek omdat ik een houten golfstok gebruikte in plaats van een driver bij het vertrek aan een hole. Dat slaat je in het begin wel een beetje uit je lood. Maar intussen ben ik zoiets wel gewoon.

U speelt tegenwoordig vooral in de Verenigde Staten, maar u woont er nog altijd niet. Hoe komt dat?
NC — Ik zie het niet zitten om de hele tijd in de States te zijn. Ik heb er altijd het gevoel dat alle plaatsen er hetzelfde uitzien, met dezelfde wegen en dezelfde restaurants. Daarom heb ik het nodig om af en toe naar Europa terug te komen. Niet alleen om te spelen op toernooien die ik uit het hoofd ken en om mijn speelrecht te behouden in het circuit, maar ook voor de cultuur. Ik voel me Europeaan en ik ben er trots op om Belg te zijn. Ook al ben ik er niet vaak, ik blijf wel officieel hier gedomicilieerd, bij mijn ouders in Rixensart. Als ik wat langer hier blijf, kan ik bij een vriend slapen, die een kamer voor mij vrij houdt bij hem thuis in Waterloo. Dat vind ik fijner dan in Brussel wonen, met al dat verkeer van ’s morgens tot ’s avonds.

Wat weten ze van België op het Amerikaanse circuit? En van Wallonië?
NC — België en Brussel doen nog een bel rinkelen bij sommige Amerikanen, maar Wallonië en Vlaanderen zijn volstrekt onbekend. Je moet bedenken dat er 25 Amerikaanse staten zijn die 10 keer groter zijn dan Wallonië. België is maar net zo groot als een van hun kleinste staten, dus ik ben al blij als ze ervan gehoord hebben. Dat betekent niet dat ik niet trots ben op mijn nationaliteit. Als ik de Belgische vlag zie wapperen tijdens een wedstrijd zoals vorig jaar op de Ryder Cup in Medinah (Chicago), dan geeft me dat de energie om nog een tandje bij te steken.

U komt uit Brussel, maar bent uitgeweken naar Wallonië, waar u in de Brabantse clubs van Rigenée en Waterloo hebt gespeeld. Waarom?
NC — Simpelweg omdat er in Brussel geen golfcompetitie bestaat. Een grote stad als Brussel die geen professionele golfbaan heeft, dat is jammer. Het is toch de hoofdstad van Europa! De Ravensteinbaan in Tervuren blijft een van mijn favorieten in België, maar noch de baan noch de practice zijn lang genoeg voor het pro-circuit. Waals-Brabant daarentegen heeft een hele hoop banen, waardoor golf groot is kunnen worden in ons land. Waals-Brabant is echt de wieg van de moderne golfsport in Wallonië en België.

“Luikenaren zijn absoluut de meest internationale Walen. Als je een Waal tegenkomt in het buitenland, is er veel kans dat hij uit de Vurige Stede komt.”

Wat zijn uw favoriete golfbanen in Wallonië?
NC — Ik kom graag in de koninklijke clubs zoals die van Spa, Sart Tilman, Waterloo met la Marache of Henegouwen (Erbisoeul). En natuurlijk bewaar ik ook goede herinneringen aan de club van Rigenée.

Hebt u familie of vrienden in Wallonië?
NC — Familie niet. Ik ben opgegroeid in Brussel centrum. Mijn eerste ballen sloeg ik in de club van Watermaal-Bosvoorde, en ik oefende thuis verder. Mijn vader had er een net gespannen op de binnenplaats van het gebouw waar we woonden. Maar ik heb veel vrienden in Luik, nog een golfstad waar mensen zich weten te amuseren. Luikenaren zijn absoluut de meest internationale Walen. Als je een Waal tegenkomt in het buitenland, is er veel kans dat hij uit de Vurige Stede komt.

Waar gaat u graag uit?
NC — Ik toer al een paar jaar de hele wereld rond, dus ik ben niet meer echt op de hoogte en heb geen favoriete uitgaansplekken. Wanneer ik in België ben, eet ik wel graag typisch Belgisch, een lekkere tong à la meunière of garnaalkroketten. Vooral vis eigenlijk. In de Verenigde Staten is er niet veel naast steaks en hamburgers. Vroeger kende ik ook een paar goede nachtclubs, vooral in Brussel, maar ondertussen ben ik totaal niet meer mee.

Is er iets waaraan u zou willen meewerken in Brussel of Wallonië?
NC — Op dit moment ben ik bijna alleen met mijn carrière bezig. Ik heb weinig tijd om aan iets anders te denken. Ik heb wel net het Nicolas Colsaerts Coaching Team (NCTT) opgezet samen met mijn sponsor 2pm, mijn coach Michel Vanmeerbeek en mijn manager Vincent Borremans. Vorig jaar hebben we het evenement Colsaerts & Friends georganiseerd. Toen zag ik dat heel wat kinderen naar me opkeken en enthousiast golf speelden. Hun ogen straalden. Dat deed me zin krijgen om iets voor hen te doen. Daarom hebben we twee selectiedagen op touw gezet voor kinderen van 10 tot 12 jaar. Negen spelers worden opgenomen in het NCTT. Daar krijgen ze gratis tips van Mich om nog beter te spelen. Het is immers op die leeftijd dat je veel bijleert. Ik ben heel blij met het initiatief. Maar of de kinderen nu uit Vlaanderen, Brussel of Wallonië komen, maakt mij weinig uit. We zijn een te klein landje om ons daarover zorgen te maken.

www.nicolascolsaerts.com

Bio Express

Naam: Colsaerts
Voornaam: Nicolas
Geboortedatum: 14.11.1982
Domicilie in Rixensart

Clubs (amateur)
Watermaal-Bosvoorde (1989), Rigenée (Villers-la-Ville) en Royal Waterloo (Ohain)
Professioneel golfspeler sinds 2000

Proftitels
Omnium van België (2003),
Open van Bordeaux (2005),
Challenge van Finland en Challenge van Nederland (2009),
Open van China (2011) en Volvo World Match Play Championship in Finca Cortesin (2012)

Ryder Cup
1 selectie (2012), overwinning 13,5-14,5 van Europa in de Verenigde Staten
1pt van Colsaerts (met Lee Westwood) tegen Tiger Woods/Steve Stricker

Chloé Leurquin Van Waterloo naar Rio

De 22-jarige Chloé uit Waterloo werd afgelopen maart prof. Haar eerste streefdoel: zich kwalificeren voor de Olympische Spelen in Brazilië in 2016.

Chloé Leurquin is momenteel een van de grote namen bij de vrouwen in de Belgische golfsport. Een mogelijke opvolgster voor de Brabantse Florence Descampe, de enige speelster van ons land die een toernooizege behaalde op het Amerikaanse circuit begin jaren 90. Met haar 22 jaar besloot Chloé afgelopen maart om professioneel golfspeelster te worden. Een dappere beslissing, want ze moet haar studies beheersingenieur aan de UCL nog afmaken. “Ik zit in mijn eerste Master en heb nog een jaar tijd, waarin ik ook mijn scriptie moet schrijven. Ik wil graag golf spelen op topniveau en ook mijn studie afronden. Mijn topsportstatuut helpt me daarbij. Zo kan ik mijn uurrooster flexibel aanpassen in overleg met mijn profs”, vertelt ze. “Ik heb goed nagedacht over deze beslissing, samen met mijn ouders en mijn coach van Royal Waterloo, Arnaud Langenaeken. Ik heb beslist om me te concentreren op het LET Access Series circuit, de Europese Divisie 2 voor vrouwen. Mijn streefdoel is om de top vijf te halen aan het eind van het seizoen en zo een volledige kaart te hebben voor het Europees vrouwencircuit in 2014. Daarna kan ik hoger mikken, wie weet op een kwalificatie voor de Olympische Spelen in Rio in 2016.”

Het is haar grote droom, zeker omdat de jonge golfspeelster geboren is in Rio de Janeiro. Niets wees er toen op dat ze later een golfcarrière zou hebben. Op haar 11de begon ze te spelen op de greens van Louvain-la-Neuve, onder impuls van haar vader, directeur van drukkerij Evadix in Doornik. “Ik was meteen verkocht. Door alle dagen te spelen werd ik al snel een van de besten van mijn leeftijdsklasse. Daarna ging ik naar de club van Royal Waterloo. Ik kwam terecht bij de Franstalige golfvereniging en later bij het Belgian Team. De meisjes van 1990 waren heel competitief (bv. Laura Gonzales Escallon uit Waterloo, Valentine Gevers uit Antwerpen, Manon Vanmol uit Brabant en Stéphanie Dony uit Luik, nvdr). Daardoor boek je snel vooruitgang.” De laatste jaren veroverde Chloé heel wat titels, zoals die van Belgisch kampioen bij de amateurs (in 2007, 2008 en 2012). In 2010 won ze ook een match-play (een-tegen-een-toernooi). Eind vorig jaar stond ze op de eerste plaats in de Belgische ranking. Haar recentste zege betekende meteen haar eerste internationale amateurtitel. In maart won ze het Italiaans amateurkampioenschap in Castel Gandolfo, mede dankzij haar indrukwekkende kalmte en stalen wilskracht. Met zo’n karakter zou ze het wel eens ver kunnen schoppen.

www.chloeleurquin.com