- Culture
- / WAW Attitude
Door Sophie Corin
Twee Waalse vrouwen én boegbeelden van het televisiejournaal: Hadja Lahbib en Hakima Darhmouch. Samen bereiken ze ruim anderhalf miljoen televisiekijkers. Triviaal?
Hadja Lahbib
Na even op de redactie van RTL en vier jaar als zelfstandig journaliste te hebben gewerkt, besluit Hadja Lahbib in 1997 om zich bij de ploeg van het RTBF-journaal aan te sluiten. En ze werkt er nog altijd even graag... Toegegeven, pas drie maanden na haar aankomst kreeg ze het verzoek om het journaal te presenteren. Van de afdeling ‘maatschappij’ is ze via de afdeling ‘politiek’ overstapt naar de rubriek ‘internationaal’, een keuze die ze na drie jaar bij de omroep heeft gemaakt.
Beroepservaring bezit Hadja heel wat. Toch heeft ze geen voorkeur voor een bepaald journalistiek genre ontwikkeld. “Ik hou van variatie”, glimlacht ze. “Het leven is te kort en de grote waaier aan mogelijkheden is te groot. Het zou zonde zijn om er niets mee aan te vangen.”
Langdurig een documentaire of een reportagereeks op onbekend terrein voorbereiden: het geeft haar evenveel voldoening als dagelijks opnieuw het journaal presenteren. Ze is naar Afghanistan getrokken om er in spartaanse omstandigheden haar documentaire Afghanistan. Le choix des femmes op te nemen. Velen dachten dat ze daarna geen zin zou hebben om weer de nieuwsstudio in te gaan. Maar ze hadden ongelijk. Als geen ander weet Hadja Lahbib beide aspecten van het beroep te combineren.
Presenteren geeft haar trouwens nog op andere vlakken voldoening. Het is namelijk teamwerk en het vraagt heel wat kunst- en vliegwerk om een uitzending live in goede banen te leiden. “Een technisch defect net voor je in de ether gaat en je het uiterste van jezelf moet geven: het hoort er allemaal bij,” zucht ze. “Vaak is het een echte race tegen de tijd.”
“Mijn manier om stress te lijf te gaan? Een nuchtere kijk.” Het belangrijkste is om goed voorbereid te zijn, vindt ze, maar ook weer niet té. Ze geeft het voorbeeld van het tweetalige culturele programma dat ze samen met Dimitri Verhulst presenteert, Vlaamse Kaai. Voor de kijker moet het lijken alsof alles geïmproviseerd is, maar in werkelijkheid zijn de krijtlijnen duidelijk getrokken. Alles ligt vast, behalve de dialogen.
Na een dag vol ervaringen deelt Hadja Lahbib graag haar gevoelens met haar kinderen. “Het is inderdaad zo dat de mensen met wie ik beroepsmatig contact heb, elk op hun manier een invloed op mij hebben”, verklaart ze. Ze herinnert zich een episode uit het maatschappelijke magazine dat ze presenteert op Arte, Quai des Belges. Ze had er patiënten te gast die leden aan het syndroom van Down. Hun affectie en gulheid raakten haar en ze wisten onmiddellijk haar hart te veroveren. Ze heeft naar eigen zeggen ontzettend veel geluk dat ze telkens een glimp mag opvangen van totaal andere werelden, die daarom niet minder interessant zijn.
De meeste dingen doet Hadja met bijzonder veel passie. Ze laat zich leiden door haar voorliefde voor een onderwerp, een individu, een locatie... Als de vonk eenmaal overgesprongen is, is ze niet meer te houden. “Wat ik ook doe, in gedachten is mijn beroep nooit ver weg. Het zit me waarschijnlijk in het bloed”, lacht ze. Een theaterstuk, een film: ze bekijkt het allemaal door de bril van de journalist.
Verliefd op Luik
Ook haar thuisstad Luik, waar ze als oorspronkelijk Algerijnse terechtkwam, heeft een plekje in haar hart veroverd. Ze heeft er lang gewoond en haar liefde voor de stad is nog altijd even groot. Vooral de grenzeloze culturele dynamiek van de stad spreekt haar sterk aan. “Luik, Bergen, Namen... Wallonië heeft die tedere menselijke kant die ons naar de essentie brengt ”, zegt ze een tikkeltje nostalgisch. In haar favoriete restaurants voelt ze zich bijvoorbeeld helemaal thuis. En in haar vaste winkels is bekend wat ze gewoonlijk koopt. Een glimlach, een korte conversatie: vooral die kleine dingen fleuren haar op. Momenteel woont ze in Brussel, maar ze vraagt zich nog altijd af waarom ze verhuisd is.
Ze is trots op haar regio. Als er buitenlandse vrienden op bezoek komen, neemt ze ze mee naar de citadel van Luik, maar ook naar Wépion, naar Spa... Vooral de trots zouden de Walen weer hoger in het vaandel moeten dragen, vindt ze. Hun gebrek is de keerzijde van hun deugd: ze zijn helemaal niet begaan met hun imago. Het maakt ze weliswaar sympathiek, maar het tilt ze niet naar het niveau dat ze werkelijk verdienen.
Hakima Darhmouch
“Het nieuws is niet de vrucht van het werk van één persoon”, zeg t Ha k ima Darhmouch met klem. Ze is de meest bekeken vrouw van Franstalig België. Toch blijft ze bescheiden en is ze ervan overtuigd dat ze haar succes aan het team te danken heeft. Ze doet haar best om in de eerste plaats natuurlijk te blijven, ondanks haar gebrek aan zelfvertrouwen en haar ervaring.
Toen ze in 1999 op de redactie van RTL aankwam als freelancer, begon Hakima Darhmouch haar journalistieke carrière bij de radio. Na een korte zijsprong naar de politiek, het weerbericht en de verkeersinformatie, werd ze reporter en daarna presentatrice van het tv-journaal. Ze beschouwt die job niet als een doel op zich. Met haar reportages en producties – ze is namelijk ook producer – probeert ze alle facetten te bestrijken die het beroep te bieden heeft. “Een goede presentatrice zijn, betekent dat je de hand van de kijker vastpakt en hem meeneemt om te ontdekken wat jou getroffen heeft.” De eerste uitdaging die je moet aannemen om dat waar te maken is: je voor alles interesseren. Dat is niet zo moeilijk voor haar, want Hakima heeft haar talent voor verwondering dat ze als kind had, perfect weten te bewaren.
Hoewel ze beter bekend is van het tv-journaal, heeft ze een voorliefde voor radio. Ze houdt in het bijzonder van Vivre ensemble (Samen leven), het psychologische magazine dat ze lang gepresenteerd heeft. “Psychologie is een vakgebied dat me boeit, net als welzijn, gezondheid en lifestyle”, verklapt ze. Het speciale van die uitzending is dat de luisteraars aan het woord worden gelaten. Daar is ze dol op. Hun levensverhalen raken haar. Bovendien heb je daar ook niet te maken met de beperking dat alles altijd dringend is, zoals bij nieuwsflashes. Onderwerpen in de diepte behandelen, levert een ander soort voldoening op en Hakima voelt zich daar goed bij.
Spontaniteit
Wat radio betreft, houdt ze vooral van de vrijheid die ze heeft om de toon te bepalen die ze wil aanslaan en die mijlenver verwijderd is van het formele karakter dat bij actualiteit hoort. Voor de camera moet je altijd serieus blijven. Dat is voor Hakima, die zichzelf spontaan noemt, niet altijd gemakkelijk. “Als iemand me aan het lachen brengt, heb ik alle moeite van de wereld om me in te houden. Als een getuigenis me raakt, verraadt mijn stem dat.” Hakima bekent dat ze veel problemen heeft om haar emoties onder controle te houden wanneer ze berichten brengt in verband met armoede, kwetsbaarheid of ziekte. “We blijven mensen. En ja, het is me al overkomen dat ik moest huilen.” Haar groot hart komt in opstand, met het toenemende aantal menselijke en sociale drama’s. Hakima Darhmouch heeft onuitwisbare herinneringen aan al haar ontmoetingen, maar een heel bijzondere herinnering heeft ze aan haar reportage over vrouwen met kanker. “Uitzonderlijke vrouwen, vol moed en hoop”, vertrouwt ze ons toe, nog altijd ondersteboven. “Een wijze levensles.”
Tal van gebeurtenissen die ze in haar carrière meemaakte, staan in haar geheugen gegrift. Ze was in Marokko op het moment van de aanslagen. Ze vermeldt de 540 dagen van politieke crisis, de aanslagen van 11 september, de catastrofale tsunami, de 60ste verjaardag van de bevrijding van Auschwitz, de eerste verkiezing van Barak Obama, het bankroet van Sabena, de dood van Michael Jackson… Geen wonder dat ze haar beroep boeiend vindt. Hakima Darhmouch heeft het geluk gehad om Benoît Poelvoorde te ontmoeten. Ze heeft hem altijd bewonderd, als acteur én als mens. Naast zijn bescheidenheid en zijn gevoel voor humor apprecieert ze de vrolijke melancholie die deze geboren Namenaar uitstraalt…zoals alle Walen een beetje doen. Om de grote bewondering die ze voor hem heeft concreet te maken, moest ze een uitzending aan hem wijden. Na een heel jaar werken is een portret van 70 minuten geboren, een mengeling van een tiental reportages en persoonlijke gesprekken. De leraren, de vrienden van Benoît… Hakima heeft ze allemaal ondervraagd. “Het moeilijkste interview dat ik ooit heb moeten doen”, herinnert ze zich weemoedig.
Haar groot hart komt in opstand, met het toenemende aantal menselijke en sociale drama’s. Hakima Darhmouch heeft onuitwisbare herinneringen aan al haar ontmoetingen, maar een heel bijzondere herinnering heeft ze aan haar reportage over vrouwen met kanker
Geboren in Brussel en van Marokkaanse origine, is ze altijd gehecht gebleven aan de buurt in Schaarbeek waar ze haar kinderjaren doorbracht. Toch houdt ze ervan de hoofdstad te ontvluchten en de uithoeken van België te ontdekken. A ls ze naar Wallonië gaat, maakt ze altijd een ommetje langs La cuisine d’un Gourmand, een gastronomisch restaurant in Profondeville dat ze me van harte aanbeveelt.