Sinds de zomer van 2012 is de naam van Charline Van Snick voor altijd verbonden met een olympische medaille. Maar de 22-jarige judoka, die net in het centrum van Luik komen wonen is, heeft nog een lange weg te gaan. Zowel letterlijk als figuurlijk.

28 juli 2012 staat voor altijd in het geheugen van de familie Van Snick gegrift. Die zaterdag, kort na de middag, staat Charline op de tatami van het Excel Exhibition Centre in Londen voor haar herkansingswedstrijd tegen de Argentijnse Paula Pareto in de categorie tot 48 kg. Na twee overwinningen en een nederlaag kan de Luikse zich geen fouten meer veroorloven. Met een laatste krachtsinspanning gooit ze zich in de strijd. Als ze aan het eind van de kamp een yuko scoort, kijkt ze naar de scheidsrechter van haar kleine finale. Na wat haar een eeuwigheid lijkt, wijst hij haar uiteindelijk aan als winnaar. De vreugde barst los bij de aanwezigen in het Belgische kamp, met wie ze in het Belgium House haar bronzen medaille zal vieren. Haar ouders, Marc en Anne, zijn ontroerd en trots op hun dochter, die nog maar zes was toen ze haar meesleepten naar de judoschool van Blegny. Want in de familie Van Snick zijn judo en jiujitsu een levensschool. Je leert er vechten, afzien en triomferen!

Het feest blijft nog even duren. Op 14 augustus wordt ze in de sporthal van Saive, het dorp waar de familie vandaan komt, triomfantelijk onthaald door haar supporters en de leden van haar club. Haar club, dat is judoclub Bushido in Saive, waar haar vader de leiding heeft. Op 13 september ontvangt ze van de Waalse overheid de onderscheiding van ridder van de Waalse verdienste en op 4 december wint ze voor de derde keer de trofee voor sportverdienste van de Federatie Wallonië-Brussel. Op het eind van 2012 kan de nummer 4 van de wereld voortreffelijke resultaten voorleggen: na haar olympische krachttoer schittert ze op het Europees Kampioenschap (2de), wint ze de Grand Prix van Düsseldorf en wordt ze derde op de Grand Slam in Moskou.

Films van Tarantino

“Een olympische medaille, dat verandert je leven”, hoor je wel vaker zeggen in de sportwereld. Jawel, maar misschien niet onmiddellijk. Het enige wat er voor Charline is veranderd, is dat ze in september, op 22-jarige leeftijd, besluit om het ouderlijk huis te verlaten en te verhuizen naar een appartementje in de wijk Saint-Léonard in Luik. Ze wil op eigen benen staan. Daar treffen we haar begin februari, samen met haar partner, de Franse judoka Anthony Cueillette, die haar geregeld vanuit Parijs komt bezoeken. “Een fantastische kerel”, fluistert ze, terwijl ze hem verliefd aankijkt. Door een lange gang kom je in het appartement. Het is klein maar modern. Het dikke konijn dat in een hoek van de woonkamer zit, wordt nerveus van onze aanwezigheid. “Hij heet Navis en hij speelt graag met me.” Aan de muur hangt een foto van het nachtelijke Tokio. “Die heb ik genomen. Fotografie is een van mijn hobby’s”, zegt ze, voor we aan onze vragenronde beginnen. Waarom de wijk Saint-Léonard? Het antwoord van deze geboren en getogen Luikse hoeft niet te verbazen. “Ik woon nu dicht bij het centrum. Dat is makkelijk om de stad in te gaan. Ik slenter graag door de straten met mijn vrienden. Er zijn veel winkels en brasserieën. Er is heel wat te beleven.” En film? “Ja, maar ik ga liever naar het bioscopencomplex van Rocourt”. Welke film heeft ze het laatst gezien? “Django Unchained. Ik ben dol op Tarantino. Ik kijk ook naar dvd’s, vooral politieseries. Mijn favoriete serie is Criminal Minds. Ik hou van mensen met een sterke persoonlijkheid.” Ze wordt onderbroken door de beltoon van haar mobiele telefoon. Aan haar stem te horen is ze een beetje geïrriteerd. “Mijn auto is defect en mijn sponsor heeft me een andere gegeven, maar dat is zo simpel niet. Ik heb mijn auto elke dag nodig om te gaan trainen!”

Op het eind van 2012 kan de nummer 4 van de wereld voortreffelijke resultaten voorleggen: na haar olympische krachttoer schittert ze op het Europees Kampioenschap (2de), wint ze de Grand Prix van Düsseldorf en wordt ze derde op de Grand Slam in Moskou. 

En Charline vertelt hoe vaak ze wekelijks heen en weer rijdt om de trainingen van de federatie bij te wonen. Die worden geleid door Cédric Taymans en Damiano Martinuzzi. “Op maandag is dat in Waver, ‘s ochtends in een klein groepje en ‘s avonds voor iedereen. Op dinsdag en donderdag in de ULB /VUB in Brussel. Op woensdagavond doe ik mee met de nationale training in Etterbeek. En daarboven, maar dat is een persoonlijk keuze, ga ik twee of drie keer per week naar de Spiroudôme, in Charleroi, voor mijn fysieke voorbereiding. Ten slotte doe ik ook nog spiertraining in een zaal in Fléron en af en toe ga ik joggen, squashen en zwemmen in het sportcentrum van Sart Tilman.”

Twintig uur per week achter het stuur!

En dan begrijpen we waarom de Luikse judoka het gevoel heeft dat haar situatie nauwelijks is veranderd sinds ze haar medaille behaald heeft . “Ik had gehoopt op wat faciliteiten of voordelen, maar die heb ik niet gekregen”, stelt ze vast. Ze heeft met glans haar diploma marketing behaald aan de hogeschool van de provincie Luik en ze heeft een contract bij Bloso als administratief medewerkster. Vooral die ritten zijn lastig. “Ik was niet de enige die hoge verwachtingen had van het plan van het Waalse Gewest om een sportcentrum op hoog niveau op te richten. Sart Tilman zou een fantastische locatie geweest zijn, maar het heeft niet mogen zijn. (Het plan voor een federale dojo voor de Franstalige Judoliga ligt nog steeds ter discussie. Het sportcentrum op hoog niveau komt er, maar in Louvain-la-Neuve, en in het begin zal de nadruk liggen op atletiek, nvdr.) Het onderweg zijn kost me dus veel energie. Ik train tussen 15 en 20 uur per week en ik zit er 20 uur achter het stuur!” “Je zou van sport moeten veranderen, je zou een uitstekende autocoureur zijn”, zegt Anthony. Hij heeft dat niet probleem niet. In Parijs zijn alle disciplines en de medische staf ondergebracht in het Nationaal Instituut voor Sport en Lichamelijke Opvoeding (INSEP ). Dat ligt in het hart van het bos van Vincennes, vlak bij zijn woning.

Charline moet erom glimlachen. Maar ze heeft nog andere zorgen. Sinds de herfst kampt ze met een enkelverzwikking, waardoor ze wekenlang van de mat moest blijven. Ze heeft het begin van het seizoen dus gemist. Zo moest ze verstek laten gaan voor de Open van Paris-Bercy en voor de Grand Prix van Düsseldorf. “Maar mijn doel is niet veranderd: in april wil ik in Hongarije Europees kampioen worden, en de nummer één van de wereld!”

Wordt de druk niet te groot? De Luikse heeft geleerd ermee om te gaan. Bovendien is ze een vechter. Net als Justine Henin, die haar voor haar vertrek naar Londen is komen interviewen in Geldenaken, geeft ze zich nooit gewonnen, wie ook haar tegenstander is. “Wat Justine bereikt heeft, is buitengewoon, maar ze is geen voorbeeld voor mij. Ik heb trouwens geen voorbeelden. Ik volg mijn eigen weg, dat is alles”, zegt ze vastberaden. Maar dat hadden we al begrepen.

Het talent om nummer één te worden!

Cédric Taymans, vicewereld-kampioen in 2001, technisch directeur van de Belgische Franstalige Judoliga en trainer van tal van atleten op hoog niveau, onder wie Charline van Snick, maakt zich niet zo veel zorgen om zijn beschermelinge aan de vooravond van haar seizoen, al heeft het vertrouwen van de Luikse door haar blessure wel een deuk gekregen.

Cédric Taymans — Ze heeft haar zinnen gezet op het Europees Kampioenschap eind april en daarom moet ze absoluut eerst aan een ander tornooi kunnen deelnemen, legt hij uit. Dan zullen we meer weten over haar conditie, maar ze is hoe dan ook een vechter. Dat is trouwens haar grootste kracht. En ze heeft het talent om haar doel te bereiken: de nummer één worden in haar categorie.

En wat is haar grootste gebrek?
C.T. — Ze is onstuimig, ze heeft het moeilijk om zich bij bepaalde basisregels neer te leggen. Maar ze is nog jong...

Bio & erelijst

1990 : Geboren in Luik.
1996 : Begint op zesjarige leeftijd met judo in judoclub Olympic in Blegny, waar ze woont.e.
1998 : Op haar achtste verjaardag richten haar ouders in Saive judoclub Bushido op, haar huidige club.
2004 : Behaalt voor het eerst een podiumplaats tijdens een internationale competitie in Roemenië (bij de beloften).
2009 : Wordt Europees kampioen bij de junioren. Wint voor het eerst de trofee voor sportverdienste van de Federatie Wallonië-Brussel.
2010 : Behaalt haar eerste gouden medaille tijdens de Wereldbeker in Sofia (bij de senioren) en de bronzen medaille tijdens het Europees Kampioenschap. Komt in de top 10 van de wereld.
2011 : Wordt 5de op het Wereldkampioenschap
2012 : Wordt Europees vicekampioen en behaalt de bronzen medaille op de Olympische Spelen in Londen (ze wordt 4de van de wereld).