De Route Merveilleuse is voor hem een professionele springplank geweest. Sinds vijf jaar biedt Thierry Pierre ritjes met de segway aan op de Citadel van Namen. Origineel en absoluut niet vermoeiend. Je moet enkel naar voren leunen en de machine doet de rest.

Hij zat altijd stil, door de pijn in zijn knieën, maar op een dag f luisterde een stem hem in: “Leun en ga vooruit!” en dus begon hij de Citadel van Namen te beklimmen, in twee tellen en met een paar bewegingen. Hij leek de rattenvanger van Hamlen wel, want in zijn kielzog volgde een rist fluorescerende mannetjes met helmen op. Ze waren verrukt doordat ze zich zo moeiteloos konden voortbewegen op de bochtige hellingen van dit bolwerk, dat eeuwenlang aanvallen van de grootste veroveraars weerstond. Dit is niet het verhaal van Lazarus of een sprookje van de gebroeders Grimm, maar wel degelijk het avontuur dat Namenaar Thierry Pierre beleefde. Sinds vijf jaar biedt hij een heel originele manier om een bezoek te brengen aan de Waalse hoofdstad en het pronkstuk ervan, de citadel. U heeft het vast al gezien, dat ding met twee wielen, waarop je overeind staat en dat je in beweging brengt door naar voren te leunen. Het heet segway of ‘personal transporter’. Het apparaat werkt als een gyroscoop. De lichaamshouding bepaalt dus de snelheid en de richting. Dankzij geavanceerde sensoren registreert het toestel de hellingshoek van je lichaam en geeft het de wielen de beweging die nodig is om je in evenwicht te houden en je intussen te verplaatsen. Doodsimpel en bovendien elektrisch, geruisloos en niet-vervuilend.

Vertrek in de kazerne Terra Nova

“Ik heb zo’n 20 jaar in de bouw gewerkt, als tegelzetter”, legt Thierry Pierre uit op het Terra Nova-platform in het hart van het versterkte domein, waar zijn segways op een lijn klaarstaan om te vertrekken. “Maar door voortdurend te knielen, kreeg ik problemen met mijn knieën. Ik moest om gezondheidsredenen een andere baan vinden. Tijdens een verblijf op de Dominicaanse Republiek had ik de gelegenheid om deze machine te proberen die was ontwikkeld door een ingenieur uit Californië. Ik heb nagedacht en eerst had ik nog het plan om officieel verkoper te worden. Maar al gauw kreeg ik het idee om het apparaat te gebruiken in het toerisme. Ik heb het getest op de hellingen van de citadel en daarna heb ik het erop gewaagd.”

En dus koopt Thierry in 2008 twaalf segways, voor € 8.400 per stuk. Maar hij heeft een vrachtwagen nodig om ze te vervoeren en een plek om zich te vestigen. “De Stad Namen ging akkoord dat ik me zou installeren in de oude Terra Nova-kazerne, naast de receptie voor de bezoekers. Met die mensen heb ik een overeenkomst gemaakt: ik promoot hun citadel en zij ondersteunen mij.”

En zo werd Segwaynam geboren, een kleine bvba waar je, voor € 30 bijvoorbeeld, terechtkunt voor een rondrit van anderhalf uur met een bezoek aan de citadel en een tochtje door de oude stad. Er is ook een versie van 2 uur… Met zijn twee accu’s heeft de ‘gyropood’ een actieradius van zowat 40 kilometer. Meestal doet Thierry Pierre zelf de begeleiding en onderweg geeft hij hier en daar wat commentaar. “Ik werk ook met instructeurs die ik aantrek via een uitzendkantoor. En soms, als de klant dat wil, met een erkende gids. Want dat is mijn job niet en ik wil niemands plaats inpikken.”

Ook aan de meren van l’Eau d’Heure

Gaandeweg, langs steile paadjes en hellingen, vooruit of achteruit, werd de catalogus van het Naamse bedrijfje aangevuld met andere ideeën. Tegenwoordig doet Segwaynam (inmiddels 25 segways rijk) meestal in samenwerking met lokale partners ook ritjes rond de meren van l’Eau d’Heure, op de RAVEL-route door het dal van de Molignée, in het centrum van Andenne, in de buurt van Dinant en Floreffe… “In het begin van dit avontuur, toen we ons tussen de voorbijgangers wurmden, konden we uit hun gelaatsuitdrukking opmaken dat ze ons maar nietsnutten vonden”, vertelt de initiatiefnemer, “maar nu verschijnt een sympathieke glimlach op hun gelaat. De automobilisten tonen fair-play en nemen de tijd om ons door te laten. En de toeristen, die zijn steeds meer geïnteresseerd, zowel groepen als gezinnen. Maar het grootste deel van mijn omzet komt van bedrijven, waarvoor ik diverse teambuildingformules heb uitgewerkt zoals ontdekkingsritten, schattenjachten of behendigheidsparcoursen.” Slaagt de stichter erin om te leven van zijn segways? “Nog niet”, geeft hij toe. “Ik heb nog altijd mijn job als tegelzetter om de dalmomenten in te vullen. Zoals de winter. En afgelopen winter was erg lang…”

Kortom, de wedstrijd is niet gewonnen maar Thierry Pierre is goed onderweg.

informatie

Segwaynam
Rue Jean Colin, 2
B-5020 Flawinne
+32 (0) 475 66 14 47
www.segwaynam.be

Wandeling voor melomane lekkerbekken

Op 4 augustus organiseert het Comité Animation Citadelle een wandeling op de citadelsite waarbij muziek wordt gecombineerd met gastronomie en geschiedenis. Tussen 11 u en 14 u wordt het publiek meegenomen op ontdekkingstocht langsheen uitzonderlijke historische plaatsen die normaal gesloten zijn en waar de typische muziek van toen kan worden beluisterd. Dat gaat van middeleeuwse muziek in het Château des Comtes, klassieke muziek in Terra Nova, volksmuziek in de Hangar aux Affûts en vocale ensembles in het Théâtre de Verdure, tot pop en rock in de Belvédère. In elke ruimte wordt het publiek door een gerenommeerde chef onthaald met een culinaire proeverij, eveneens uit de desbetreffende historische periode.

Op twee wielen Namen bezoeken

“Plaats uw voeten mooi in het midden van de plaat. Om te vertrekken volstaat het om lichtjes naar voren te leunen. Hoe verder u leunt, des te sneller de segway gaat… Om te draaien, trek aan het stuur, aan de kant waar u naartoe wil. Om te remmen en te stoppen, ga rechtop staan.”

Voor elke rit neemt Thierry Pierre een kwartiertje de tijd om uit te leggen hoe zijn segways werken. Die ochtend, op de parking van Terra Nova, begeleidt hij zesdejaarsstudenten van het Institut Ilon Saint- Jacques, de school voor hotelwezen en toerisme van Namen. Céline, Stéphanie en Anna konden niet op schoolreis met de rest van hun klas. De meisjes, vergezeld door wiskundeleraar Saji, hebben gekozen voor een bezoek aan de citadel en het oude Namen op de segway.

Na de initiatie schiet het groepje weg, de een achter de ander aan, geëscorteerd door Thierry en gevolgd door Renaud, zijn assistent. Iedereen draagt een helm en een fluorescerend hesje. Een beetje laveren en ze zijn op de Esplanade. “Het Stade des Jeux en het Théâtre de Verdure zijn het werk van een architect uit de tijd van Leopold II , Georges Hobé, die niet mag worden verward met motorcrosser Georges Jobé, die zich ook heeft onderscheiden rond de citadel”, legt de gids uit, voor hij een sleutel bovenhaalt en de segways de teugels laat vieren. “In het begin beperk ik hun snelheid tot 8 kilometer per uur. Nu kunnen ze dubbel zo snel.”

Het is dan ook met vleugeltjes dat de meisjes nu de Route Merveilleuse opschieten en de helling afrijden naar de Jardins de Médiane, waar Thierry hen wat uitleg kan geven bij het uitzicht op Namen: het belfort, de kathedraal, het Waalse parlement, de Maas… Ze nemen nog een hobbel om de Pont des Hollandais over te steken en dalen dan verder af naar de Jardin des Plantes, niet ver van de plek waar iets meer dan een eeuw geleden de kabelbaan vertrok die de stad verbond met het Grand Hôtel van de citadel. “Door de hoge exploitatiekosten en de concurrentie van de tram moest de baan in 1907 ontmanteld worden”, legt Thierry uit, voor hij het jaagpad oprijdt.

Bij de brug van Grognon (brompot) zijn er ondanks die naam niets dan blije gezichten en vertelt de gids dat de driehoek die wordt gevormd door de Samber en de Maas, destijds de bakermat was van Namen. “Daar woonden meer dan 2.000 mensen tegen elkaar aan, in 150 woningen. Dat was de wijk van de Saracenen, de bijnaam van de mensen die in de laagovens werkten.” De groep heeft moeiteloos de Samber overgestoken en bevindt zich nu voor het Théâtre de Namur. Tijd voor het bezoek aan de oude stad: de Marie Spilar-toren, het belfort, de rue des Fripiers, het Marché aux Légumes-plein… Op een hoek staat een etablissement uit 1616, de ‘Ratin-Tot’ (Waals voor ‘wachten op’). “Op die plaats gingen de mannen samenzitten om te wachten tot hun vrouwen terugkwamen van de mis in de kerk van Saint-Jean”, vertelt Thierry.

De voorbijgangers kijken geamuseerd toe hoe de rups-op-wielen door de steegjes zigzagt, tot aan het museum van Félicien Rops. Daarna gaat het terug via de Halle aux Grains en het jaagpad. Langs de brug van l’Évêché steken de segways de Samber over, op naar de hellingen van de citadel, via de Avenue Jean 1er. “We zijn er bijna”, laat Thierry weten, terwijl de groep de Route des Canons aanpakt. “Pas op! In de laatste tien minuten, wanneer mensen zich te zelfverzekerd voelen, is het risico op een valpartij het grootst.” Zijn woorden zijn nog niet koud of Stéphanie ligt met haar beentjes in de lucht. Meer schande dan schade, gelukkig. Dicht bij de Hangar aux Affûts en het prachtige uitzicht daar, kan het meisje al weer lachen voor de groepsfoto. “Ik dacht dat een segway iets voor jongens was”, zegt ze nog “maar het is niet moeilijk…”. “Een originele manier om de citadel te verkennen”, voegt Anna toe. “Schitterend gewoon!”, besluit Céline.