“Filmmuziek? Dat is de perfecte aanvulling op mijn leven als performer.” Toen Bouli Lanners in 2008 aan Renaud Mayeur vroeg om muziek te maken voor zijn Eldorado, had de muzikant nochtans geen speciale band met de zevende kunst. Maar dat was slechts een kwestie van tijd!

Mayeur had vroeger wel genoten van films van Édouard Molinaro, Yves Robert en Henri Verneuil. Natuurlijk was hij ontroerd door de muziek van Morricone en Badalamenti, maar die wereld was niet zijn cup of tea. Rockmuziek, in de ruime zin, dat was zijn ding. “Ik heb leren drummen aan de muziekacademie”, vertelt de Henegouwer. “Verder ben ik autodidact. Ik ben van school gegaan op 16 jaar om muziek te kunnen maken: rock, jazz, reggae… Ik zwierf van de ene groep naar de andere (Hulk, les Anges, la Muerte, Triggerfinger) en speelde een beetje van alles: drum, gitaar, banjo, toetsen… Tussen 2005 en 2009 gaf ik soms bijna 150 concerten per jaar. Vooral in België, Frankrijk, Duitsland en Nederland.”

Tijdens een concert met zijn groep in de Brusselse Botanique, werd hij ontdekt door Bouli. Niet geheel toevallig, want de Luikenaar is zelf dj en muziekfanaat. Hij raakt geboeid door een stuk van Renaud, Vendetta, en vraagt hem of hij het mag gebruiken voor zijn film. Daarnaast stelt hij hem voor om nog drie andere thema’s te componeren, geïnspireerd op de beelden die hij filmde rond Luik en in de Ardennen. “In de stijl van een spaghettiwestern, lukt dat?” vraagt Bouli hem. En of dat lukte, want daar was hij nu net mee bezig!

Met zo’n mooi visitekaartje gaan de deuren van de filmwereld ineens voor hem open. Hubert Gillet belt hem voor Dans tes bras, de film die hij net gedraaid heeft met Michèle Laroque. “Maak er iets organisch, iets aards van, oké?”, vraagt de regisseur. “Kan het nog vager dan dat?”, denkt Mayeur, maar hij schiet meteen in actie. Daarna is het de beurt aan Torpédo, geproduceerd door Dominique Janne en geregisseerd door de Belgische Matthieu Donck. “Ik deed er alles, van A tot Z”, zegt Renaud. “Zelfs zingen, terwijl dat niet echt mijn ding is.” Met zijn vierde opus, Mobil Home van François Pirot, heeft hij zijn eerste erkenning in de filmwereld te pakken. In 2013 krijgt hij de Magritte voor de beste filmmuziek, die hij deelt met Coyote, Michael de Zanet en François Petit. Het lijkt bijna surrealistisch, die prijs. Mayeur kan het nauwelijks geloven. Hij, de performer, staat nu op de Kunstberg naast Didier Reynders en Prins Laurent. Maar hij blijft mooi met zijn voeten op de grond. In afwachting van nieuwe avonturen op het scherm neemt hij een eerste album op met de groep die hij vorig jaar oprichtte, Dario Mars and the Guillotines. Alweer iets helemaal anders... Hij blijft ons verrassen.

renaudmayeur/tumblr.com