De dj met het apenmasker werd in Brussel geboren, maar is door Charleroi geadopteerd. Hij kwam er wonen toen de stad zich al volledig aan het vernieuwen was. Het surrealistische, raadselachtige en dynamische ervan past bij hem. Kid Noize mengt muziek met beeld en werkt met plaatselijke kunstenaars en creatievelingen samen via zijn label Black Gizah Records. Dream Culture, zijn eerste album, komt eind september uit.

Kunt u uw parcours in het kort uitleggen?

Kid Noize – Eigenlijk ben ik graficus van opleiding. In het middelbaar heb ik vier jaar grafische kunsten gedaan aan Sint-Lucas in Brussel en dan nog eens vier jaar hetzelfde aan de ERG (school voor grafisch onderzoek), waar ik een licentie haalde. Ten slotte heb ik enkele jaren bij verschillende grafische kantoren gewerkt. Tegelijk maakte ik natuurlijk muziek. Ik was begonnen op mijn 13de, met hardcore. Mijn toenmalige groep, Negate, heeft trouwens in 1996 zijn eerste cd uitgebracht. Ik was toen 16 jaar. Zoals u weet, raakte ik vervolgens betrokken bij de beter bekende Joshua-band. We publiceerden in totaal drie albums. Vandaag werk ik niet meer als graficus, wat ik tegelijk met mijn muziek altijd gedaan had om te kunnen leven. Ik heb me met hart en ziel op het Kid Noize-project geworpen, een grote sprong en een groot risico. Maar muziek is mijn passie. Het visuele aspect en de muzikale visie blijven echter heel belangrijk. Moest ik overigens op een dag kiezen tussen doof of blind worden, dan zou ik kiezen voor doof!

Wat betekent de Joshua-periode nu nog voor u?

Kdnz – Daar heb ik gedebuteerd! Maar ik heb nooit kunnen… Hoe moet ik dat zeggen? Het was een groep en wij moesten het over alles met elkaar eens geraken. We moesten onszelf op de voorgrond plaatsen, ons persoonlijk imago tot zijn recht doen komen. Dat was zo, dat waren de regels van het spel en ik nam die aan, maar dat was niet echt mijn manier van doen, dat lag me van nature niet.

Daarom vandaag die “avatar” van Kid Noize…

Kdnz – Ja. Dat is mijn alter ego! Dankzij die list heb ik niet de indruk hypernarcistisch te zijn. Wat men ziet, ben ik niet, hij is het! Hij verschijnt in elke clip, hij vormt tegelijk een geluids- en beeldproject. Hij is evengoed het ene als het andere. Kid Noize is een veelzijdige inhoudsvector.

Maar hoe kwam u op het idee van die apenkop?

Kdnz – Dat is mijn kinderdroom, zo zag ik mijzelf als kind. Het is een mengsel van de “Apenplaneet”, Michael Jackson, Star Wars… Kortom, van veel emblematische elementen uit de cultuur van de jaren 1980 en 1990. Dat geldt ook voor de auto van Kid Noize, een Ford Mustang uit die tijd. Ik ben erg gehecht aan die periode uit mijn kindertijd en mijn jeugd. Daar vind ik mijn inspiratie. Als kind was ik bijvoorbeeld geobsedeerd door de albumhoezen van Iron Maiden. Niet door de muziek, enkel door de hoezen. Vandaag koop ik trouwens nog steeds hun albums als ik er op de rommelmarkt vind, gewoon voor de esthetiek. Ik geef toe dat ik altijd muziek heb gekocht op basis van de hoes; die is het die mij op de eerste plaats aantrekt. Verder heb ik mijn referenties ook gevonden bij Gorillaz, Daft Punk, Die Antwoord… Op filmgebied gaat mijn voorkeur uit naar David Lynch, Jim Jarmusch, Wim Wenders, maar ook naar Steven Spielberg, vooral naar zijn “E.T.”-periode. “Dream Culture” is terecht de titel van mijn eerste album dat binnenkort uitkomt. Ik heb zes jaar nodig gehad om het Kid Noize-project samenhang te geven. Het is een heel concept.

Naast Kid Noize hebt u drie jaar geleden ook een label gecreëerd…

Kdnz – Ja, dat is “Black Gizah Records”. Dat label wil tegelijk een lanceerplatform zijn voor Kid Noize en voor de andere Waalse artiesten. Ik doe dat niet om er geld mee te verdienen – ik weet dat dit niet het geval zal zijn – maar om vrij te kunnen zijn van plannings, van artistieke visies, van communicatie… naargelang mijn standpunt en dat van de andere kunstenaars. Wij ontwikkelen kunstenaars, wat de majors niet doen. Ik heb « Black Gizah Records » opgericht uit noodzaak, ik blijf de baas, ik ben eigenaar en artistiek directeur, en rondom mij werken er ongeveer twintig mensen aan het label.

Hebben de “labelmensen” momenteel succes? Wie zijn ze?

Kdnz – We kunnen er prat op gaan dat we nu vier singles hebben die op de radiozenders in Wallonië worden gedraaid, waarvan drie in hoog tempo: Mustii, Goldaze, Evernest en Kid Noize. Dat is veel voor een klein label. En vandaag beginnen de majors contact met ons te zoeken! Ik ben voortdurend op uitkijk, want we krijgen veel demo’s. In de begintijd van het label waren dat er tien per jaar. Nu zijn het er meer dan tien per maand. Jammer genoeg kunnen we niet alles uitbrengen; we moeten keuzes maken. Het label streeft naar een mix van commercieel en onafhankelijk. Het is een combinatie die maakt dat het werkt.

Het label investeert dus hoofdzakelijk in Waalse kunstenaars...

Kdnz – Ja, ik wil mij 100 % voor Wallonië inzetten. Daar leg ik me op toe, want wat voor mij belang heeft, is dat ik me op de eerste plaats in mijn regio kan ontwikkelen. Er is hier een plaats in te nemen. Ik heb iets te verdedigen. Dat betekent niet dat we export weigeren, maar dat is niet de voornaamste doelstelling. Kid Noize gaf concerten in Parijs, in Japan, als voorprogramma van Stromae, van Prodigy, van Die Antwoord… Maar dat zijn veeleer internationale experimenten dan een werkelijke ontwikkeling in het buitenland. Laten we “ja” zeggen tegen export, maar niet tegen eender welke prijs. Het sop moet de kool waard zijn, want dat betekent ook veel tijd ver van huis en van familie en vrienden doorbrengen. Het is een moeilijk en vermoeiend vak; je leeft altijd tussen twee vluchten in. Ik ken Belgische dj’s die superbekend zijn in het buitenland en helemaal niet bij ons. U kunt zich inbeelden hoezeer ze daar onder lijden. Zelf wacht ik tot ik een goed draaiend team heb en tot alle projecten goed gelanceerd zijn. Dan zullen we zien voor het internationale, dat zal beheerd worden in functie van elke artiest.

U bent afkomstig van Brussel, maar u leeft en werkt nu in Charleroi… Waarom bent u verhuisd? Men zou denken dat Brussel bevorderlijker is voor een artistieke ontwikkeling, of niet?

Kdnz – Het is waar, ik ben in Brussel geboren en heb er 30 jaar gewoond. Maar nu woon ik al vijf jaar in de buurt van Charleroi. Ik had ruimte en groen nodig, en er waren ook familiale reden voor die verhuizing. In cultureel opzicht is hier een plaats in te nemen, die ik niet of niet meer in Brussel vond. Daar waren veel mensen, veel buren, maar niet veel ruimte. Muzikaal gesproken, moet u ook weten dat ik mijn wortels in Charleroi heb. In mijn jeugd ging ik er elke week naartoe om te repeteren met mijn band. En in het begin... ging ik niet graag naar Charleroi, dat geef ik toe. Later heb ik er mensen ontmoet en heb ik ze leren kennen. Nu heb ik gekozen om daar te leven. Dat zegt veel!

Wat hebt u daar artistiek en cultureel gevonden?

Kdnz – Sinds een tiental jaar komt er een reeks interessante culturele instellingen tot ontwikkeling. Ik denk aan het Théâtre de l’Ancre, aan L’Eden, aan BPS22, aan Rockerill, aan Charleroi-Danses… Er is vandaag een nieuwe generatie, een hele jeugd die het beu is te horen zeggen dat “Charleroi niks voorstelt” en die haar best doet om het tegendeel te bewijzen. Charleroi is zich zeker aan het vernieuwen, op een uit de toon vallende wijze, met aandacht voor een onafhankelijke en atypische cultuur.