Waw magazine

Waw magazine

Menu

Paul-José Mpoku - De voeten bij Standard, Het hart in Verviers

  • Portrait
Liège  / Verviers

Door Laurence Cordonnier

Met zijn 150 selecties voor Standard Luik en zijn voorliefde voor rijsttaartjes is Paul-José Mpoku, “Polo” genoemd, wellicht de meest Belgische van alle spelers van het nationale team van Congo. Hij is ook de grootste ambassadeur van Verviers, zijn geboortestad.

 


Eens Verviersenaar, altijd Verviersenaar. De stad die Victor Hugo een onbeduidende stad noemde (“ville insignifiante”), is het bastion van deze speler. Het is immers in de wolstad, vandaag de Waalse hoofdstad van het water, dat hij is geboren en zijn eerste voetbalpasjes zette. Hij speelde er voetbal met grotere jongens. Waarschijnlijk is het daardoor dat hij toch al voor enkele prestigieuze clubs heeft gespeeld. Nu is de middenvelder van Standard terug in het land en zijn we bij hem thuis te gast, in alle eenvoud en gemoedelijkheid, voor een gesprek zonder taboes. We praten over zijn stad, zijn voorliefdes, zijn echtgenote, zijn geloof …

Le Pays des tartes

Zo hij een buitenhuisactiviteit zou moeten voorzien, dan geeft hij toe – na enkele lange seconden te hebben nagedacht – dat de Luikenaars met hun oktoberkermis en zijn geuren van lackmansen en oliebollen wel enkele troeven hebben! Op het vlak van lokale gastronomie is er volgens hem niets dat opweegt tegen een lekkere rijsttaart. “Een Verviersenaar herkent een lekkere rijsttaart alleen al aan het uitzicht.” Paul-José Mpoku heeft het dan met de nodige affectie over de winkel van de persoon die in de wijk “Tonton Hugo” werd genoemd. “Volgens mij vind je de beste rijsttaart in Le Pays des tartes.” Hoe herken je nu eigenlijk een goede rijsttaart? “Als de textuur wat lopend is, dan is de taart perfect, dat is een teken van maturiteit. Is de rijst gesloten, hard, opgesloten in een textuur die onvoldoende vloeibaar is, dan zal de taart niet lekker zijn. Wat belangrijk is, is te weten waar je een lekkere rijsttaart kunt vinden.” En hoe gaat een sportman die op een hoog niveau speelt dan om met zijn voorliefde voor rijsttaart? “Vaak gaan mijn ouders rijsttaart halen wanneer ze weten dat ik op bezoek kom . Het is niet de beste voeding voor een sportman, maar nu en dan een stukje kan geen kwaad!” Dan licht zijn gezicht op. Staat er niet ergens nog wat rijsttaart in de koelkast?

Slagerij Ceylan

Deze slagerij, een familiezaak, stilt de zin in vlees van “heel Verviers”. “Je komt er vaak kennissen tegen die je al een tijdje niet hebt gezien. Bovendien is de bediening er uitstekend, het personeel is zeer vriendelijk.” Bij de familie Ceylan vind je echter meer dan alleen maar lekker vlees. De slagers zijn de ouders van Mucahid Ceylan, ook een beroepsvoetballer, en ook de oom en tante van Enes Saglik, die in de eerste afdeling speelt, bij Charleroi. Mucahid, Enes en Paul-José voetbalden als kinderen met elkaar en zijn altijd vrienden gebleven.

L’Atlas

Een zonnig terras, een traditionele houtoven voor pizza’s, dit restaurant is nog niet zo lang geleden overgenomen door vrienden van Paul-José. “De diversiteit van de kaart bevalt me: je kunt er niet alleen pizza’s of geroosterd vlees eten maar ook proeven van de Afghaanse keuken.

Het Hôtel de Verviers

Dit hotel telt een honderdtal kamers en het is er altijd bijzonder druk tijdens de Grote Prijs F1 in Francorchamps. Ook ter gelegenheid van belangrijke evenementen in Spa of in Theux wordt dit hotel stormenderhand ingenomen. “Het wekt verbazing, en het is positief, dat je zo’n prestigieus hotel vindt in zo’n klein stadje. Het hotel heeft ook een uitstekende brasserie waar de mosselen of de balletjes met frieten best wel een omweg waard zijn.

 

De wijk Prés-Javais

Dit is de wijk waar ik ben opgegroeid, waar ik op straat begon te voetballen. Ik was een van de kleinste jongens en speelde met de groten. Vandaag gaan ze het veld renoveren waar ik heb leren voetballen. Overigens heb ik me achter de aanvraag tot renovatie bij de gemeente geschaard en ik steun het project ook financieel. Dat lijkt me normaal, deze wijk betekent nog steeds veel voor mij. Ik heb er bepaalde leefregels geleerd: nooit opgeven, leren hoe je samen moet leven. Het is wat ze een multiculturele wijk nomen: je vindt er Afrikanen, Belgen, Albanezen, christenen, moslims … Dat geeft soms wel aanleiding tot debat, maar diep in onszelf weten we dat we allemaal gelijk zijn. Als kinderen noemden we onze ploeg naar de wijk waar we woonden: Prés-Javais tegen Linaigrette, Abattoir tegen Hodimont … Hoewel het terrein nog niet opnieuw is aangelegd, komt iedereen bij ons spelen, zo is het altijd geweest. Vraag me niet hoe dat komt. Eens het terrein gerenoveerd zal zijn, zal dat nog meer zo zijn!

Saint-Remacle

In de kerk Saint-Remacle in Verviers ontdekte Paul-José Mpoku wat godsdienst betekent. Tot aan zijn tienerjaren kwam hij met zijn ouders naar de parochie. Hij heeft ook in het koor gezongen. De kerk, die open is voor het publiek bij grote godsdienstige plechtigheden, dateert van de 19de eeuw en weerspiegelt de welvaart van die tijd die het gevolg was van de wolindustrie.

 

Tweestrijd tussen Verviers en Brussel in het teken van liefdadigheid

Sinds enkele jaren, als gevolg van een grapje in de kleedkamer van Standard tussen Geoffrey Bia en Polo Mpoku die elkaar wat treiterden in verband met de talenten van hun respectieve geboortestad, is er een traditie ontstaan. Elk jaar in de zomer nemen Verviers en Brussel het tegen elkaar op in een voetbalwedstrijd, de ene keer in Brussel en een jaar later in Verviers. Door de jaren is het concept voortdurend groter geworden. De laatste editie werd bijgewoond door meer dan 3.000 mensen in het stadion Bielmont in Verviers. Op het veld vind je spelers als Dolly Menga, Luis Pedro Cavanda, Clinton Mata, Mehdi Carcela en natuurlijk ook Polo Mpoku in het “team Verviers”. Geoffrey Bia, Anthony Vandenborre of nog Michy Batshuayi verdedigen de kleuren van de hoofdstad. Niet minder dan zo’n zestig professionele voetballers met een groot hart maken samen plezier voor een goed doel. De opbrengst van deze galawedstrijden gaat naar verenigingen die steun bieden aan jongeren in Brussel, naar weeshuizen in Afrika of naar de Stichting Junior Malanda die werd opgericht als eerbetoon aan de kapitein van de Belgische belofteploeg die in 2015 bij een auto-ongeluk om het leven is gekomen.

Ondernemerschap

Ik stel vast dat er in Verviers steeds meer handelszaken komen die het goed doen. Mensen durven het aan om een zaak te starten, ze hebben een project. Ze proberen het, ook al is het niet altijd gemakkelijk. Niet iedereen is geroepen om arts of voetballer te worden, iedereen moet zijn eigen weg zoeken, elk op zijn manier. Ik hou vooral van het dynamisme van ondernemers. Ik vind het fijn om te zien hoe iemand succes heeft in een ander domein. Om te slagen, moet je durven en soms ook meerdere pogingen wagen. Niemand is ooit geslaagd zonder eerst een paar tegenslagen te overwinnen. Onderweg naar succes moet je obstakels kunnen overwinnen.

Terrorisme

Ik ken enkele personen die vertrokken zijn, mensen uit de wijk. Als je wat met de mensen praat, dan besef je dat er te weinig werk is en dat sommigen zich laten beïnvloeden door beloftes van geld en vrouwen. De stad onderneemt nu pogingen om al die jongeren te helpen. We zouden echter nog meer moeten doen, we zouden al die buitenlandse gemeenschappen moeten helpen om een beter leven te hebben in Europa, in België, om zich te integreren. Eigenlijk is Verviers gewoon een gezellig stadje. Het is jammer dat het nu vooral bekend is omdat sommige terroristen van hier afkomstig waren.

Melissa, zijn vrouw

Op zijn Instagram-account herkennen we, tussen zijn sportieve exploten en zijn voetbalvrienden, de vrouw van zijn leven, Melissa. De account van de speler opent overigens met de foto van het lachende koppel, als bewijs van wat voor hem voorrang geniet. De vrouw die in de eerste plaats zijn beste vriendin was, is nu al 5 jaar zijn echtgenote. Hij was destijds 20 jaar, zij 18. “Mijn geloof, mijn familie en mijn vrouw zijn voor mij steeds op de eerste plaats gekomen. Vandaag is mijn vrouw mijn eerste familie. Als ik wat goede raad mag geven, dan zou ik zeggen dat je van je vrouw “je beste vriend” moet maken.” Zij is voor mij elke dag opnieuw zeer belangrijk, of ik nu op een voetbalveld sta of in het gewone leven. Ze is aanwezig, ze steunt me. Ze geeft me de vrijheid om mijn eigen keuzes te maken, ook al zegt ze zelf ook wel wat ze denkt. We zijn bijna zes jaar getrouwd. En we zijn gelukkig samen.

Zijn geloof

Mijn geloof is in de eerste plaats een persoonlijk initiatief dat ik heel bewust ben beginnen te beleven toen God in mijn leven is gekomen, toen ik ongeveer 15 jaar was. Het feit dat religie steeds in mijn leven aanwezig is geweest, heeft geholpen om Hem te ontmoeten. Andere mensen kunnen God ontmoeten zonder dat ze daarom in hun kinderjaren vaak naar de kerk zijn gegaan.


Korte biografie

1992: Geboren in Verviers
2004: Begin van zijn opleiding bij Standard Luik
2008: Gaat naar het opleidingscentrum van Tottenham, in Noord-Londen
2011: Tekent een 4-jarig contract bij Standard Luik
2015: Sluit een contract bij een club uit Qatar en speelt vervolgens op uitleenbasis in Italië, eerst voor Cagliari Calcio en daarna voor Chievo Verona. Wordt vervolgens getransfereerd naar Griekenland, naar de mythische club Panathinaikos
2017: Terugkeer van “Polo” naar België, naar Sclessin.


Een stad in volle herontwikkeling

Verviers is vandaag de Waalse hoofdstad van het water. Vroeger was de wolindustrie de voornaamste economische activiteit van de stad. Het is overigens de vader van John Cockerill, William, die de beweging naar welvaart op gang heeft gebracht toen hij zijn knowhow in het domein van de mechanisering van de textielarbeid op het einde van de 18de eeuw naar deze regio overbracht. Na vele magere jaren met economische stilstand heeft Verviers vandaag opnieuw de ambitie om te vernieuwen. Er worden vele initiatieven genomen om de stad mee te nemen in een positieve spiraal: zo levert de gemeente de nodige inspanningen om haar infrastructuur te renoveren en haar bewoners te mobiliseren. In de lente van vorig jaar presenteerde Mourad Touati, een amateur-regisseur uit Verviers, zijn reportage “Verviers vers le renouveau” (Verviers op weg naar vernieuwing), waarin hij de vernieuwende initiatieven van burgers onder de aandacht bracht: een project voor een lokale munt, ontmoetingen tussen kunstenaars en ambachtslieden, culturele initiatieven, start-ups … Er bestaat in Verviers zelfs een creatieve hub, een ecosysteem van spelers uit de economische wereld, de onderzoekswereld en de culturele sector die de sociaaleconomische uitdagingen van de regio rond Verviers benaderen vanuit een nieuwe invalshoek: de stadsherwaardering en de ontwikkeling van een creatieve economie.

 

Your opinion counts