De uitzending die alle records breekt

Het is niet meer dan normaal dat de RTBF aan Tanguy Dumortier voorstelt Claudine Brasseur op te volgen als hoofd van Le Jardin extraordinaire, een uitzending met reportages over natuur en milieu. Van de weidse ruimte naar het kleine scherm, dat is toch een hele stap voor deze wereldreiziger. Maar ook een mooie uitdaging, aangezien Le Jardin het ene record na het andere boekt : kampioen van de openbare omroep (55 jaar en meer dan 2000 uitzending), samen met het Nieuws, het oudste programma in Europa en het eerste van de zender dat (in 1971) in kleur wordt gebracht.

“Lang moest ik daar niet over nadenken. Ik kende het programma, ik had er verscheidene reportages voor gemaakt en ik had terreinervaring. Het was een opwindende uitdaging ! Le Jardin extraordinaire geeft enorm veel weerklank aan de natuur. Het houdt de vinger al een halve eeuw aan de pols van het publiek en heeft zich in de loop der jaren aangepast aan de manier waarop men naar het milieu kijkt.”

Sinds 2014 hebben Tanguy Dumortier en zijn heel klein team de wereld rondgereisd, maar ook ons eigen land, dat te weinig gekend is. “Dat is het doel van het programma en dat heeft het meeste effect”, legt de presentator uit. “Tonen wat nabij is, de kijkers naar de natuur leren kijken om ze te begrijpen, te respecteren, er vertrouwd mee te worden. Niet de kijkcijfers van Le Jardin extraordinaire zijn de echte beloning, maar het verlangen en de roepingen die het programma kan wekken.”

© Jean-Marc Joseph

“ Niet de kijkcijfers van Le Jardin extraordinaire zijn de echte beloning, maar het verlangen en de roepingen die het programma kan wekken.”

MEER EIGEN PRODUCTIES

Terwijl Le Jardin extraordinaire vroeger vooral aangekochte documentaires uitzond, brengt het programma nu meer eigen producties. Dat wil het team en dat is nodig. “Nu veel platforms natuur en milieureportages aanbieden in streaming, is het interessant geïndividualiseerde inhoud te maken, die van ons is”, legt Tanguy Dumortier uit. “Bovendien is het tegenwoordig veel gemakkelijker om voordeliger tamelijk klein materiaal te kopen. We hebben dat gezien tijdens de recente lockdown-periode : kijkers die de natuur in hun tuin observeerden, stuurden ons video’s die soms treffend en ontroerend waren. In mijn ‘boekentas’ raak ik een fototoestel, een telelens, een micro en zelfs een drone kwijt …”

Men beseft niet dat het werk voor elke uitzending zes maanden tot één jaar op voorhand begint, volgens verschillende criteria. “We zoeken kleine en grote, nabije en verre onderwerpen, naargelang de seizoenen, we praten met wetenschappers, luisteren naar boodschappen en suggesties van kijkers.” Voor buitenlandse reportages moeten we nagaan of ze doenbaar en economisch verantwoord zijn : plaatselijke contacten, logeermogelijkheden, totale kosten … “Ter plaatse hangen we altijd af van de grillen van het weer. En wat drie dagen opnamen zou vergen met menselijke acteurs, kan uiteraard veel meer tijd vragen in de natuur. De natuur is traag en onvoorspelbaar. Je kunt geluk of tegenslag hebben.”

Een team op reportage sturen naar de andere kant van de wereld, kost bovendien geld. “Het is een kwestie van korte, middellange of lange termijn”, voert de globetrotter aan met een ‘huiselijk’ voorbeeld. “Op korte termijn is op restaurant gaan minder duur dan materieel kopen om zelf te koken. Maar na enkele jaren zal de kostprijs van dat materieel gedelgd zijn en zal men hebben leren koken. Er is dan een echte toegevoegde waarde en een grotere kennis, die men kan gebruiken en doorgeven.”