Als geliefde kinderen van Waals-Brabant kraken de Girls in Hawaii al meer dan 15 jaar de Belgische radio. In september jongstleden brachten ze «Nocturne», hun 4e opus, nog altijd even zweverig, maar met meer synthetische en elektro-accenten. Na het doorkruisen van Frankrijk en België zal de groep deze zomer optreden in Dour, tijdens de Francofolies, in Ronquières…

De dromerige Belgische pop-rockgroep die zeven jaar vroeger in Eigenbrakel ontstond, prijkte in september 2008 bovenaan op de affiche van de tweede editie van WAW Magazine en heeft sindsdien heel wat weg afgelegd. Indertijd bracht de groep “Plan your escape”, zijn tweede album na het veelbelovende “From here to there”, waarmee het zijn debuut op de Belgische scene maakte. “Everest” volgde in 2013, een soort renaissance na de brutale schok die werd veroorzaakt door het verdwijnen van Denis Wielemans, de drummer van de groep, die in 2010 omkwam in een verkeersongeval. In september jongstleden ontstond: “Nocturne”, een album dat door de groep van zes was opgevat als een “nacht”-album. Het nog steeds even melancholische en etherische werk heeft ditmaal meer nadrukkelijke en deskundig gedistilleerde elektrotoetsen. Je herkent daarin de stijl van de Girls in Hawaii, maar met een twist. We hadden een gesprek met Lionel Vancauwenberghe, zanger, gitarist en een van de denkers van de band die een van de parels van de Belgische rock is geworden. 

Hoe kijkt u terug op het afgelopen decennium ? 

Lionel : Die tien jaar waren in alle opzichten onverwacht, zowel ten goede als ten kwade. We verloren Denis, een onbeschrijflijk menselijk verlies. Dat heeft de groep veranderd, muzikaal en in zijn werkwijze. Dat zette een koers voor ons uit. In een band zoals de onze heeft elk element zijn belang. Er werd een nieuw evenwicht gevonden. Juist voor de dood van Denis, had Christophe besloten ons te verlaten. Dat is steeds een breuk. We moesten ons opnieuw uitvinden. Een groep is altijd het product van een onverklaarbare en onherhaalbare alchemie. Er waren ook verscheidene platen. De jongste daarvan, «Nocturne», leidde ons naar een akoestische tournee, een van de mooiste. Op persoonlijk vlak zijn we vader geworden, wat ook een avontuur is. Natuurlijk zijn we veranderd, maar misschien minder dan we denken. 

Hoe werd «Nocturn» ontvangen ?

Je kunt vandaag moeilijk het effect van een release beoordelen. Ik denk dat sommigen verrast waren door de koudere, meer elektro-kant ervan. We wilden de volmaakte en synthetische kant benadrukken – een beetje artificieel. We waren er supertevreden over. Op het podium is het een goed live-album. Het brengt ons iets anders, iets meer elektrisch. Daardoor konden we ons palet verruimen. Op commercieel vlak bleef onze verkoop tamelijk constant. Wij hebben nooit grote schommelingen gekend.  

Is jullie werkwijze veranderd sinds jullie zorgeloze debuut ? 

Geleidelijk leerden we onze energie beter te gebruiken. Een kwestie van ervaring. We worden ook beter omringd. Ik zou niet meer kunnen schrijven zoals vroeger, en we zouden ook geen plaat meer kunnen maken gelijk toen, op zulk een intense wijze. Dat was chaotisch. We konden zes nachten na elkaar in de studio blijven, bier drinken en discussiëren. Het had iets van knutselwerk. Wat we verloren aan frisheid en kwetsbaarheid, wonnen we aan efficiëntie.  

Bleef  uw professionele omgeving dezelfde ? 

In de muzieksector verandert alles heel vlug. Dat geldt vooral voor Frankrijk, het land waar we het meeste succes hebben. Om de twee jaar verandert het team van een label volledig. Wij hebben het geluk dat we een zekere stabiliteit rondom ons konden behouden. Pierre Van Braekel, onze manager, is al vanaf het begin bij ons. Hij weet waar we vandaan komen en helpt ons te weten waar we naartoe gaan. Dat is een ijkpunt. Girls in Hawaii ontstond als een familietje en we zijn dat gebleven. 62 TV Records, ons eerste label, bestond uit tien personen. Door haar vluchtige en onmiddellijke kant is muziek niet gemaakt om te blijven. Groepen die lang bestaan, vallen buiten het normale. In de Belgische golf van tien of vijftien jaar geleden verdwenen er veel groepen die samen met ons ontstonden. Loopbanen zijn dikwijls kort, zeker vandaag.     

« We verloren Denis, een onbeschrijflijk menselijk verlies. Dat heeft de groep veranderd, muzikaal en in zijn werkwijze. Dat zette een koers voor ons uit. In een band zoals de onze heeft elk element zijn belang.»

Hoe verklaart u deze lange levensduur in een sector die steeds op nieuwigheden uit is ?

Antoine (Wielemans, nvdr) en ik schreven altijd samen. Dat verkleinde de hoeveelheid werk maar verdubbelde de creativiteit en de ideeën. Tijdens het eerste deel van de geschiedenis van de band schreef ik meer. Nu is er meer evenwicht. Er zijn fasen. In de 15 jaar dat we bestaan, hebben we slechts vier albums uitgebracht. Daardoor geraakten we zelf niet buiten adem en begonnen we het publiek niet te vervelen. We hebben een trouw publiek in Frankrijk, Zwitserland en België. Sommigen volgen ons al vanaf de eerste plaat. Ze zijn met ons opgegroeid. «From here to there» had een ietwat onverklaarbare generatiegebonden en nostalgische kant. Vandaag roept dat herinneringen op bij hen.

Deze zomer treedt Girls in Hawaii op tijdens verscheidene festivals. Is dat een andere ervaring dan een klassiek concert? Hoe bereidt de groep zich daarop voor ?

Festivalpubliek is een beetje anders. Festivalgangers komen naar veel verschillende groepen kijken. Sommigen landen per toeval voor het podium. Van de 50.000 personen zijn er soms maar 1.000 die ons kennen. Er heerst geen speciale verwachting en ook geen druk, maar je moet er wel voor zorgen dat ze blijven. Dat is een opwindende uitdaging. Het optreden is tweemaal korter. Als toeschouwer is dat voor mij de ideale lengte. Dat dwingt ons ertoe meer geconcentreerde, sterkere en brutalere nummers te spelen om er onmiddellijk de spanning in te brengen en ook te houden. We hebben het voordeel dat we al dikwijls hebben gespeeld. De data voor deze zomer liggen in de lijn van onze huidige tournee. We zullen voor de 4^e keer optreden op de Francofolies. Dat blijft voor ons een zeer intens moment, een leuke ontmoeting. De geest van de avond is altijd verrassend.  

Wat is uw beste concertherinnering ?

Onze eerste keer in Dour blijft een beetje magisch. Om 10u30 traden we op het grote podium op, zes maanden na het uitbrengen van onze vijf titels. Het veld lag vol blikjes en wrakken. De meesten sliepen nog, maar onze families waren er en de vakmensen ook. Het was ongelooflijk, we stonden te trillen op onze benen... Een andere sterke herinnering is een concert dat we in 2009 gaven op het Paleizenplein in Brussel, tijdens het Irisfeest. We hadden onverwachts de groep Aaron moeten vervangen en er waren 65.000 toehoorders, dat was geweldig! Als toeschouwer ga ik heel graag naar kleine groepen kijken. Ze zijn dikwijls ontroerend fris en naïef. Ze kennen dikwijls momenten van onzekerheid. Ik vind dat superprachtig. Een groep met ervaring onderbreekt zichzelf nooit en weet hoe hij weer moet opveren. Hij verliest iets van zijn aanvankelijke gekte, van zijn ruwe energie.  

Welke groepen volgt u momenteel op ?

Ik luister dikwijls naar Mortalcombat, een Franse groep die naïeve pop brengt. Hij doet ons een beetje denken aan de jaren 1980 van Jacno. Ons nummer «Indifference» was er trouwens door geïnspireerd, meer bepaald tijdens zijn oranje periode. Naar andere groepen gaan kijken blijft leuk, ook al doe ik dat minder dan toen ik 25 jaar was. Ik bracht mijn tijd door in de Rotondes van de Botanique en in de AB. En ook op festivals.  

Wat gaat u deze zomer zoals doen, afgezien van de festivals ? 

We gaan vooral trachten uit te rusten! Met een veertigtal concerten is het jaar 2018 al heel druk geweest. We zijn een tamelijk ambachtelijke groep. Aangezien we veel intern doen en we er allemaal sterk bij betrokken zijn, hebben we altijd activiteiten in het vooruitzicht. Dat is ons leven... Bovendien gaat mijn vriendin bevallen : dat is niet niks voor mij !  

Girls in Hawaii ontstond en groeide op in Waals-Brabant. Bent u nog verankerd in die regio ? 

Zelf ben ik geboren in Waterloo. Hoewel ik niet meer in Waals-Brabant woon, staat die streek toch voor mijn kindertijd, mijn ouders, mijn familie. Ze is mijn speeltuin. Wanneer ik aan het componeren ben, komen veel beelden daar vandaan. Toen ik jonger was, ging ik dikwijls fietsen en componeerde ik graag in de natuur. Ik werd meer bepaald geïnspireerd door de Chemin des Cochons, in Waterloo. Ik kwam op een liedje, ik schreef de tekst en dan rende ik naar mijn auto om ze op te nemen. Ik deed hetzelfde in het Hallerbos. We hebben ook sterke banden behouden met het Cultureel Centrum van Eigenbrakel, waar ik al met mijn eerste band kwam en waar we onze eerste concerten hebben gegeven. We bereiden altijd onze verblijven daar voor en tijdens elke uitstap geven we er een privéconcert voor onze kring. We keren ernaar terug om de plek te ondersteunen. Dat is belangrijk voor ons.  

Waar gaat u naartoe wanneer uw Brusselse vrienden op bezoek komen ? 

Ik breng ze graag naar het kasteel van Terhulpen, een heel chique plaats, maar ook een beetje onconventioneel en excentriek of zelfs surrealistisch.  

Zomertournee

Na op 1 mei in het kader van de Aralunaires een concert te hebben gegeven in Aarlen, zal Girls in Hawaii in juni een goed gevuld festivalseizoen aanvatten. De band treedt op drie belangrijke data in België op :