- Tendance
- / Starwaw
Door Matilda Ancora
Marie Kremer is een elegante en frisse verschijning – een beetje zoals Wallonië. De jonge actrice kan bogen op een ruime ervaring, zowel op de planken als op het grote scherm, en is duidelijk niet bang van nieuwe uitdagingen. Ze geniet van de natuur en is gesteld op haar vrijheid. Niet het type dus om zich op te sluiten in een rol of ruimte! Tijd voor een gesprek.
Een glimlach speelt om haar lippen zodra ze het Kasteel van Terhulpen betreedt. De plek doet haar terugdenken aan haar kindertijd. Ook nu nog heeft ze iets van een dromerig, vrolijk kind wanneer ze vertelt en poseert. De hele dag blijft ze haar spontane zelf en neemt ze ons mee in haar wereld vol lichtheid en magie. Marie Kremer staat met haar voeten stevig op de grond, maar haar hoofd zweeft ergens in de wolken…
Marie, wat deed je hier in het kasteel van Terhulpen toen je klein was?
Marie Kremer — Wanneer er een huwelijksfeest was, mengde ik mij onder de gasten samen met mijn vriendinnen. We deden alsof we ook uitgenodigd waren en deden ons tegoed aan al wat er op de tafels stond! (lacht) Het kasteel van Terhulpen was ook de plek waar ik naartoe ging om alleen te zijn in de natuur. Het is niet zomaar een kasteel, het is een park dat uitloopt in het bos. Ik heb altijd de behoefte gehad om alleen de natuur in te trekken.
Je bent geboren in Ukkel, maar toch ben je blij dat je op de voorpagina van een Waals magazine mag staan. Wallonië zit in je genen, en vooral je grootvader zou trots geweest zijn…
MK — Ja, ik was dol op mijn grootvader. Hij wou dat we Waals spraken. Ik heb heel mooie herinneringen aan de tijd die ik doorbracht met mijn grootouders. Ze woonden tussen Sivry en Rixensart en ze hebben me Wallonië leren kennen. We gingen vaak nieuwe plekken bezoeken. Dan namen we onze picknick mee. Mijn grootvader was erg gehecht aan Wallonië en trots om Waal te zijn. Hij nam ons overal mee naartoe, naar Charleroi, naar Le Grand-Hornu, naar La Louvière, naar Namen om musea te bezoeken… Hij was afkomstig uit Zinnik. Mijn hele familie is Waa ls, a l leen mijn vader komt u it Luxemburg. Ikzelf ben opgegroeid tussen Limal en Terhulpen.
Tegenwoordig woon je hoofdzakelijk in Parijs, maar je komt regelmatig terug naar Terhulpen.
MK — Eigenlijk woon ik aan beide kanten, en ik ontsnap naar Brussel via Terhulpen. Ik laad er mijn batterijen weer op als ik in de natuur ben en de bomen zie. Maar het is vooral de herinnering aan mijn kindertijd die me doet terugkomen naar Terhulpen.
Van welk typisch aspect van Wallonië hou je het meest?
MK — Het accent! Mijn hele familie heeft dat typische accent dat ik nergens elders vind. En dan zijn er alle herinneringen aan mijn kindertijd. Het klinkt misschien gek, omdat velen erover klagen, maar ik hou ook van de regen, van de wolken. Alles wat typisch Belgisch is. Ook de manier van leven van de mensen.
Zijn er plekken waar je altijd naartoe gaat wanneer je in België bent, als een soort ritueel?
MK — Dit park natuurlijk, maar ook de Abdij van Villers-la-Ville. Dat is een schitterende plek!
Tien jaar geleden heb je meegespeeld in J’ai toujours voulu être une sainte (Ik heb altijd een heilige willen zijn). Zou je zelf graag een heilige zijn?
MK — Absoluut niet. En trouwens, niemand is heilig.
Gaat er achter dat engelengezicht een rebel schuil die je graag aan de buitenwereld zou tonen?
MK — Ja. Over bepaalde dingen kan ik erg kwaad worden. Die kwaadheid kanaliseer ik door te sporten en te acteren, maar ik heb nog niet de goede manier gevonden om ze er echt uit te krijgen.
Waarvoor zou je bereid zijn om te vechten als een leeuw?
MK — Voor rechtvaardigheid, voor mijn werk, voor een gezin dat ik nog moet opbouwen. Vechten om eerlijk te zijn tegenover mezelf. Pas daarna kan je stelling nemen in de wereld. Ik ben op de goede weg, ik boek vooruitgang maar soms voel ik me als een wolf…
Ben je een feministe?
MK — Nee, nu ja, het hangt ervan af. Ik ben geen feministe als dat betekent tegen mannen zijn, want ik heb hen nodig, hun raad. Ze geven me essentiële dingen die wij niet hebben. Ze zitten eenvoudig in elkaar en dat heb ik nodig. Ze zijn minder ingewikkeld dan vrouwen.
Een feministe zijn, heeft niet meer dezelfde betekenis als vroeger. Het feminisme is geëvolueerd en komt nu vooral op voor gelijkheid.
MK — In die zin ben ik wel feministisch. Ik vind dat we veel vooruitgang geboekt hebben en dat we onze rechten moeten blijven opeisen waar het nodig is. Als ik zie wat er elders gebeurt, vind ik dat we niet te klagen hebben, ook al kunnen er altijd dingen beter. We hebben het goed hier. Ik besef maar al te goed dat ik kan gaan en staan waar ik wil, me kleden zoals ik wil en doen wat ik graag doe.
Zou je graag in een matriarchale maatschappij leven waar vrouwen het voor het zeggen hebben?
MK — Nee, absoluut niet! We hebben mannen en vrouwen nodig. Ook in de politiek is er een evenwicht nodig.
Marie Kremer onthult
Je acteert al 11 jaar, aan een stevig ritme van zo’n 4 films per jaar en toch zeg je dat je blijft twijfelen? Waarover dan?
MK — Twijfelen is belangrijk om steeds beter te worden. Je leert elke dag bij en je moet elke keer opnieuw beginnen. Elke rol is anders. En bij elke opnamesessie moet je je weer helemaal geven, maar telkens anders.
Je volgt je gevoel. Wil dat zeggen dat je alleen maar in films meespeelt die je echt aanspreken?
MK — Nee, absoluut niet. Eerst en vooral omdat ik werk nodig heb. Tegenwoordig kan ik het me veroorloven om een beetje selectiever te zijn, maar het beroep van acteur is niet gemakkelijk. Je hebt niet iedere dag werk op de plank. Rollen weigeren is een kwestie van keuzes maken, maar ik denk dat een acteur zo veel mogelijk moet werken, zolang hij maar eerlijk blijft tegenover zijn principes. Sommige mensen zeggen bijvoorbeeld dat je niet voor tv moet acteren. Ik ben het daar niet mee eens. Ik heb veel geleerd tijdens al mijn opnames. Op dit moment ben ik trouwens met opnames bezig voor de Franse tv.
Mogen we daar meer over weten?
MK — Ik speel mee in Caïn, een reeks van 8 afleveringen die wordt geregisseerd door Bertrand Arthuys en uitgezonden op France 2.
Toen je amper 17 was, zette je je eerste stappen op het toneel bij het gezelschap Baladins du miroir. Nadien deed je straattheater bij de Compagnie des Bonimenteurs in Namen. Wat doe je liever, theater of film?
MK — Allebei… Ik heb veel straattheater gedaan, maar ik ben ook blij met waar ik nu sta.
Je bent discreet en wat verlegen. Zou je uit liefde voor de film bereid zijn om ook een intieme scène te spelen?
MK — Als dat in het verlengde ligt van het verhaal, ja. Maar discretie is belangrijk in film.
Wat vind je van de Belgische film?
MK — Van een hoog niveau. We hebben goede films, zowel in Wallonië als in Vlaanderen.
Regisseur Joachim Lafosse zei op de persconferentie van de Magrittes dat films niet goed zijn omdat ze Belgisch, Waals of Vlaams zijn, maar omdat ze juist zijn. Wat is voor jou een juiste film?
MK — Hij heeft helemaal gelijk. Een juiste film is zoals een acteur die juist speelt. Het is de juiste toon vinden voor alles, ook in de boodschap die de film wil meegeven.
Wat is er belangrijk voor jou als actrice?
MK — Het is belangrijk om je met de juiste mensen te omringen, ook mensen die niet noodzakelijk hetzelfde beroep hebben. Met de voeten op de grond blijven, niet kwaad worden op het systeem, ook al is het niet eenvoudig. Jezelf blijven heruitvinden. Opkomen voor jezelf.
In november komt de dvd uit van Sous le figuier, een prachtige film van Anne-Marie Étienne. Hij werd deels voor België geproduceerd, door Tarantula production. De film benadert de dood op een tactvolle en serene manier. Denk je dat niets echt eindigt daar aan de overkant?
MK — Ik weet het niet. Ik denk dat niemand echt sterft omdat we verder leven in wat we hebben doorgegeven tijdens ons leven. Mijn grootvader bijvoorbeeld leeft verder in mij door alle schoonheid en kracht die hij mij heeft gegeven.
Is je kijk op de dood veranderd door de film?
MK — Misschien wel, ja. Selma (Gisèle Casadesus, n.v.d.r.) heeft een heel zachte, geruststellende uitstraling. Ze heeft haar eigen manier om graag te zien. Ze geeft veel.
Ze is al lang gestopt met egoïstisch zijn. Gisèle Casadesus speelt een oude dame die kaarten legt en pendelt. Geloof jij in helderziendheid?
MK — Ik denk dat sommige mensen echt dingen aanvoelen, maar je moet altijd voorzichtig blijven, want er zijn ook veel bedriegers.
Gisèle Casadesus is met haar 99 jaar de oudste Franse actrice. Wat heeft je het meest getroffen tijdens jullie samenwerking?
MK — Haar levenswijsheid, haar humor over de dingen van het leven, zelfs over seks. Ook haar blik. Ze kijkt je aan zonder frustraties, kwaadheid of minachting. Ik zou heel graag ook zo willen oud worden. Ik wil dat onthouden. Oude mensen zijn vaak getekend door het leven op een niet zo mooie manier. Maar zij straalt liefde uit.
Wat zijn je projecten voor de nabije toekomst?
MK — Er staan een aantal filmprojecten op stapel, maar die zijn nog niet heel concreet. En ik ben een kortfilm aan het schrijven die ik graag zelf zou regisseren.
Bio Express
15 april 1982 — Marie Kremer wordt geboren in Ukkel
2001 — start met acteerlessen aan het INSAS
Juni 2012 — Marie ontvangt de Suzanne Bianchettiprijs (SACD)
Juni 2012 — de actrice treedt in het huwelijk
Selectieve filmografie
Film
→ J’ai toujours voulu être une sainte (2002)
→ Saint-Jacques… La Mecque (2003)
→ Les Toits de Paris (2006)
→ Dikkenek (2006)
→ Soeur Sourire (2008)
→ Au cul du loup (2011)
→ Louise Wimmer (2012)
→ Chez nous c’est trois ! (2012)
Televisie
→ L’Arche de Babel (2007)
→ Chez Maupassant, saison 1 (2007)
→ Un Village français, saison 1 à 5 (2008-2013)
→ La Solitude du pouvoir (2011)