In het woord ‘cité’ vind je ook ‘citoyen’ (burger) terug. De twee woorden ontstaan samen in Griekenland en vinden later ook ingang in het oude Rome. Uit hun samenhang komt het idee voort van deelname aan de ‘publieke zaak’ (res publica) om de ‘politiek’ vorm te geven. Met andere woorden, de uitdrukking van de rationele vermogens van de mensen om hun eigen leven te organiseren en, via debat en gezamenlijke beslissingen, tot een weloverwogen akkoord te komen. Aristoteles heeft er een definitie van ontwikkeld, die uit drie elementen bestaat. Het eerste, de vrijheid van de burger, stelt deze in staat om zelf beslissingen te nemen. Het tweede element gaat over een ‘gemeenschappelijk goed’, dat de belangen van het individu overstijgt. Het derde element ten slotte, houdt rekening met de gelijkheid die alle burgers de kans geeft om bij te dragen aan de vorming van wetten en ze ook onderwerpt aan bepaalde verplichtingen.

In ‘miroir’ (spiegel) gaat een grote symboliek schuil. Een spiegel is een plat en gepolijst vlak waarin een beeld weerspiegeld kan worden. Een spiegel nodigt uit tot introspectie. Wie in een spiegel kijkt, stelt zich vragen, geeft zijn zwaktes toe, leert nederig te zijn. Hij of zij aanvaardt ook dat hij zich blootgeeft voor de blik van een ander, laat hem of haar zien dat hij ze vertrouwt, door een stap in hun richting te zetten.

De ‘Cité Miroir’ wil dus een plaats zijn voor reflectie, waar de weerspiegeling van het verleden de burger van vandaag bereikt, die daardoor de toekomst tegemoet kan gaan, gewapend met de tools van reflectie en kritische analyse. Daarmee kan hij op een bewuste en verantwoorde manier handelen.