Nieuwe tentoonstellingen in het museum tot 20 januari 2013

Dave Anderson - Charleroi

Na zijn tentoonstelling ‘Rough Beauty’, gewijd aan Vidor, een onbemind stadje in Texas (VS), heef t het Musée de la Photographie, in samenwerking met het OCMW van Charleroi, aan Dave Anderson voorgesteld een fotoreportage over Charleroi te maken. Deze past in het kader van de fotografieopdrachten waartoe het museum het initiatief heeft genomen, met als doel een spoor te bewaren van een stad in totale verandering.

In tegenstelling tot Bernard Plossu, aangetrokken door de ring en het stedelijke decor, heeft Dave Anderson zich gericht op de rijkdom van Charleroi, zijn bewoners en de mozaïek die ze uitmaken, maar ook op de plaatsen en werken die getuigen van deze beslissende overgangsjaren voor de stad aan de Samber.

Een doeltreffende en directe humanistische blik, zonder vooroordeel of valse schijn, met een grote beheersing van kleur en compositie; een fotoreportage die blijk geeft van een grote tederheid en hoop voor een boeiende stad die een tweede adem zoekt. Bijna 120 foto’s geven vorm aan deze tentoonstelling.

Een catalogus van 120 bladzijden vergezelt deze tentoonstelling. De tekst is van Pascal Laurent.

Dave Anderson (geboren in 1970) heeft altijd al gefotografeerd, maar pas rond zijn 30ste heeft hij zich ernstig toegelegd op het medium. Na een korte opleiding aan het International Center for Photography ziet hij af van een schitterende loopbaan in de media en de politiek, om fotograaf te worden. Zijn werk kent al snel een internationale erkenning. In 2005 wint ‘Rough Beauty’ de nationale wedstrijd van het Santa Fe Center for Photography. Dave Anderson wordt in het Duitse tijdschrift fotoMA GAZIN omschreven als ‘een van de veelbelovende talenten van de Amerikaanse fotograf ische scene’. Hij is vertegenwoordigd in meerdere openbare en particuliere collecties, meer bepaald in het Museum voor Schone Kunsten van Houston, het Ogden Museum of Southern Art, het Worcester Art Museum en het George Eastman House. A nderson heeft gewerkt voor de tijdschriften Esquire, Stern en ESPN. Hij is afkomstig van East Lansing in Michigan en woont in Little Rock, Arkansas.

Aurore Dal Mas - Ultima

In 2010 werden de kunstenaarsresidenties op het eiland Comacina (Italië), onder leiding van ‘Wallonie-Bruxelles International’, volledig vernieuwd. Hierna verbleven er opnieuw kunstenaars van juni tot september 2011. De Belgische fotografe Aurore Dal Mas was een van de geselecteerde auteurs. Zij laat ons nu het resultaat van haar werk zien: ‘Ultima’.

Over de reeks Ultima vertrouwt Aurore Dal Mas ons toe: ‘De foto’s van de reeks Ultima sluiten de personages, de aanwijzingen van tijd, plaats en het anekdotische uit, om te komen tot meer universele, ja zelfs archetypische beelden. Hun punt van overeenkomst is dat zij landschappen laten zien die superieur zijn aan de mens, of het nu de grootte, de tijd of de kracht betreft. Afgezien van het esthetische zijn ze een reflectie op de diepzinnige aard van de mens, een vorm van meditatieve metafoor.’ En verder: ‘Ultima is het zich op één lijn plaatsen met de zin van het leven: veeleisend, authentiek, spontaan – bijna onmenselijk, in wat het voor onbekends inhoudt.’

Aurore Dal Mas behaalde in 2005 een Master in de fotografie en in parafotografische opzoekingen aan La Cambre (B).

Via fotografie, schrift, video en installaties probeert zij innerlijke, individuele en universele originele beelden aan de oppervlakte te brengen. Haar werk wordt, en dat in gelijke mate, gevoed door haar metafysische lectuur, belangstelling voor de Italiaanse schilderkunst, constante onderzoek naar het zelfportret, de trage films van de Portugees João Cesar Monteiro, evenals door haar ervaringen met de werking van de stem en haar experimenten met de energetische stromen van het lichaam.

Deze tentoonstelling geniet de steun van ‘Wallonie-Bruxelles International’.

Magali Koenig - Milieu de rien

Het oeuvre van Magali Koenig wordt opgebouwd naargelang van haar reizen. Georgië, Siberië, Rusland, Cuba en heel wat andere streken krijgen een ritme zoals verhalen, haar beelden van het dagelijkse leven die zij, sinds bijna 30 jaar, archiveert en verzamelt.

In verband met het werk van Magali Koenig schrijft Nicolas Couchepin: ‘De foto’s van Magali Koenig laten zelden mensen zien. En nochtans zou men bijna kunnen zeggen dat het portretten zijn. Ongetwijfeld komt daar iemand langs, net vóór het afdrukken. Die plaatsen die net verlaten lijken te zijn, die ruimtes gewijd aan de ontgoocheling, die landschappen, tegelijk immens en vol van schuilplaatsen, zijn bekleed met de hele emotie van het leven dat zich, buiten beeld, afspeelt, juist ervoor, juist erna.’ En over de reeks ‘Milieu de rien’ vervolgt hij: ‘De foto’s van Magali Koenig tonen heel wat nabije en verafgelegen plaatsen. Ze hebben alle gemeenschappelijk dat ze tegelijkertijd vertrouwd en verlaten zijn, en dat ze onbeduidende werelden laten zien die je terugvoeren naar ‘the middle of nowhere’. Men treedt er binnen, men valt erin, men heeft de indruk te vliegen, men ruikt de geur van de zon op pluimen, men zegt bij zichzelf dat er ons iets overkomt, en ten slotte weet men niet meer of geluk stoelt op nostalgie, of omgekeerd.’

Magali Koenig werd in 1952 geboren in Lausanne. Ze woont en werkt in Vevey. Ze behaalde haar diploma aan de ‘Ecole supérieure de la photographie’ van Vevey. In 1986, 1990 en 1992 ontving ze een federale beurs voor Toegepaste Kunsten.