Nadia Everard, afgestudeerd in architectuur, reist door Europa om er de kiemen van een esthetische renaissance te vinden. De jonge vrouw houdt een krachtig discours over hedendaagse architectuur en stelt voor om opnieuw aansluiting te vinden met duurzame, traditionele en populaire architectuur.

Nadia, vierentwintig en temperamentvol, groeide op in Ambly (Ardennen) waar het familiedomein haar herinnert aan een rustieke en tedere vrijplaats. Was het door het beklimmen van de oude balken van het ouderlijk huis dat ze de smaak voor het beroep van architect te pakken kreeg? Niet echt. De passie voor gebouwen kwam er, vertelt ze ons, door het tekenen en schilderen. “Tekenen uit de vrije hand is essentieel voor mijn werk omdat het geen grenzen kent behalve die van de ruimte van het blad en mijn eigen verbeelding. Als een gebouw uit een tekening wordt geboren, is het per definitie ontroerender, idealer en vrijer dan wanneer het uit een computer ontstaat.”

De architect? Een groot filosoof!

Sommige beslissingen laten ons nieuwe dimensies van het leven ontdekken. Voor Nadia was het de beslissing om haar Master of Architecture

in Engeland te voltooien. Aan de overkant van het Kanaal ontdekt ze dat architectuur niet alleen een technische discipline is, maar ook een wetenschap van de geest, een authentieke opvatting van de wereld. “De architect is een filosoof-koning! Hij kan de wereld creëren en zijn opvattingen daar laten regeren. En die grote macht geeft hem een grote verantwoordelijkheid: die van het verlengen van de schoonheid van de wereld.” Er zijn echter valkuilen, zoals Nadia in een artikel verklaarde dat gepubliceerd werd door Le Monde Diplomatique. “Architecten kunnen twee zonden begaan. De eerste is de zonde van hoogmoed, als ze geobsedeerd zijn door het idee om hun stempel op de stad te drukken, als ze bouwen zonder oog te hebben voor wat er voorheen was. In dat geval verbetert hun bijdrage aan de algemene architectuur de steden niet zoals het hoort. De andere is de zonde tegen de creatieve geest: als ze zich laten domineren door de tools die ze gebruiken, de architectuursoftware, die nu volstaat om de plannen van een standaardgebouw in één twee drie te tekenen”.

“Dit is het bewijs dat we door het bouwen van harmonieuze steden, met respect voor de lokale stijlen die hun inwoners niet bruuskeren, noch qua grootte, noch qua aantal, iets bereiken dat de formele schoonheid ver overtreft: welzijn.”

De Ronde Tafel

Nadia Everard, die in België gevestigd is, werkt aan de oprichting van een adviesbureau voor stadsplanning dat al de naam de Ronde Tafel draagt, een verwijzing naar de eenheid waarvan de architectuur de standaard moet zijn. “Overheidsinstanties en projectontwikkelaars zijn de sleutel tot een beslissende doorbraak in stedenbouwprojecten. Vaak vertrouwen ze mij toe in onze discussies dat ze moeite hebben om een algemene visie na te streven, om hun projecten te vullen met de menselijkheid die steden eeuwige architectuur verleent. Het doel van de Ronde Tafel is om hen te adviseren over het pad van krachtige, populaire en duurzame actie ten dienste van de renaissance van stadsplanning.”

Respect voor de habitat van de mens

Pas afgestudeerd kan Nadia niet wachten om eraan te beginnen. “Ik heb hard gewerkt om mijn hand te laten stoppen met trillen wanneer ik mijn eerste plannen ga ondertekenen.” Tot nu toe tonen haar projecten een voor de hand liggende finesse, een scherp bewustzijn van populaire en historische aspecten van architectuur en de link die een stijl, een plaats, een tijdperk kruist.

De jonge vrouw voltooide trouwens ook haar studies door te leren over klassieke en traditionele architectuur. “De ontdekking van de regels van de klassieke architectuur, beperkte mijn werk helemaal niet, het gaf me veel gemak. Het classicisme structureert mijn manier van bouwen, het geeft me esthetische benchmarks en verhoudingen, en het laat me vrij om te bouwen zoals ik wil, of liever, zoals de bewoners het fijn vinden!”

Populaire architectuur beoefenen komt in de eerste plaats neer op respect voor de huizen van mensen, zegt ze. “Ik wil niet zeggen dat het heilig is, maar steden kunnen - moeten - veranderen, maar alleen als ze hun esthetische eenheid behouden. Of je het nu leuk vindt of niet: torens zien groeien waar ooit een landhuis stond, is een trauma.” Nadia noemt als voorbeeld Poundbury (Verenigd Koninkrijk), een stad die oprijst onder de impuls van Prins Charles in een traditionele Engelse stijl. “Poundbury is ongeëve-naard populair bij zijn inwoners en heeft recordtevredenheidsscores behaald. Ik geloof graag dat architectuur er iets mee te maken heeft.”

nadia@everard.be
Instagram: @natyganeve

Een architecte - fotograaf

Sousse, Tunesië, 2017

De daden van de vrouw worden gestuurd door vrijheid. “Toen ik naar de universiteit ging, begreep ik al snel dat de dogmatiek daar wijdverbreid was: bepaalde ideeën konden niet in vraag worden gesteld, bepaalde auteurs waren goeroes ... We werden aangespoord innovatiever, moderner, moediger te zijn! En wat hebben we gedaan met het millennium aan architectuur dat ons voorafgaat? Niets. Geschiedenis, tradities, beproefde technieken ... weg ermee!”

Naast haar studie, richt ze zich op fotografie. Met een bescheiden apparaat reist ze door bouwplaatsen in Brussel en elders. “De foto's van bouwplaatsen waren mijn eerste protesten, een manier om te zeggen: wacht even, kijk wat ze met onze steden doen!” Haar foto's tonen ons ruwe vormen, betongrijs van kleur, enorme doeken waarachter de kranen het stedelijke weefsel insnijden, steigers, rauwe gevels en gapende gaten.

Geleidelijk aan krijgt de jonge vrouw naam in de wereld van artistieke en architecturale fotografie. Haar Instagram-account, gevolgd door zo'n veertienduizend mensen, wordt een plaats van een verhelderende discussie waarin architecten, vaklui, promotors, studenten of nieuwsgierigen samenkomen. We becommentariëren, bekritiseren en geven onze mening over de evolutie van de steden. “Het was daar dat ik besefte dat het architecturale debat niet beperkt moest blijven tot de muren van de universiteit, maar dat het iedereen moest betreffen omdat het iedereen aangaat”, zegt ze. Het succes viel al snel op bij bouwbedrijven. “Ik moet zeggen dat ik verrast was toen een bedrijf me een eerste fotocontract op zijn bouwplaatsen aanbood.” Zeer snel liepen de contracten binnen, net als expositievoorstellen (InsideOut Gent, Londen).

Nu werkt Nadia aan een foto-essay over de hedendaagse Russische traditionele architectuur.